«S.N.U.F.F.» — дзясяты раман Віктара Пялевіна, выдадзены ў снежні 2011 года тыражом 150 000 экзэмпляраў.
Пялевін расшыфраваў слова SNUFF як Special Newsreel/Universal Feature Film, пасля чаго яго пачалі актыўна выкарыстоўваць паліттэхнолагі[1].
Анатацыя аўтара: «Раман-утøпія Віктара Пялевіна аб найглыбокіх таямніцах жаночага сэрца і вышэйшых сакрэтах лётнага майстэрства!»
Снаф-відэа (Snuff film) — кароткаметражны фільм, дзе паказваецца рэальнае забойства з папярэдняй знявагай ахвяры. Распаўсюджваюцца для забавы і дзеля грошай.
Сюжэт рамана разгортваецца ў постапакаліптычным свеце вакол ўзаемаадносін дзвюх краін — Уркаіны (Уркаінскага Уркаганата), якую засяляюць «оркі», і Бізантыума (Big Byz), штучнага гіганцкага шара, які вісіць над ёй і населены «людзьмі».
Уркаіна з’яўляецца тэхналагічна адсталым грамадствам, дзе ў побыце размаўляюць на «верхнярускай» мове (дзяржаўная мова — верхне-сярэднясібірская), а Бізантыум, наадварот, з’яўляецца прасунутай тэхналагічна дзяржавай-«дэмакратурай», дзе пераважае царкоўнаанглійская мова, падобная на англійскую. Тым не менш, Бізантыум пакутуе ад недахопу фізічнай прасторы і ад законаў пра ўзрост згоды, якія забараняюць уступаць у публічны сэксуальны кантакт людзям, якія не дасягнулі 46 гадоў. Многія жыхары Бізантыума жывуць з лялькамі-робатамі («сурамі») рознай ступені прасунутасці.
Аповед вядзецца ад асобы «чалавека» — Дзям’яна-Ландульфа Дамілолы Карпава, які працуе аператарам узброенай беспілотнай лятаючай кінакамеры. У грамадзянскім жыцці Карпаў жыве са ўзятай у крэдыт сурай па імі Кая, якая ўцягвае яго і двух «оркаў» у інтрыгу, завязаную на яе ўласныя інтарэсы[2] ды інтарэсы элітаў. Кая маніпулюе Дамілолай, каб дамагчыся свайго.
Раман змяшчае мноства намёкаў на сучаснае (2011 год) сацыяльнае і палітычнае становішча Захаду і Расіі (а таксама «першага свету» і астатняга чалавецтва) і на іх узаемаадносіны, пададзеныя ў сатырычнай манеры. Тэкст мае шмат абсцэннай лексікі і «навамоўя», большай часткай створаным з англійскіх і рускіх слоў, якія змянілі сваё значэнне ў апісваным свеце будучыні.
Літаратурны крытык Г. Л. Юзэфовіч адзначае: «У „S.N.U.F.F.“ ёсць усё, за што чытач любіць пялевінскі брэнд: і жарты (якія па-ранейшаму хочацца зачытваць уголас), і парадаксальна дакладна злоўлены і зацукраваны „дух часу“ (многія пасажы, якія тычацца оркскіх „свяшчэнных войн“, злавесна пераклікаюцца з самымі апошнімі падзеямі ў Расіі) … А тое, што кожны наступны пялевінскі тэкст аказваецца нязменна больш сумны, пранізлівы і трагічны папярэдняга (у цяперашнім сэрца часам разрываецца, як у якой-небудзь „Каштанцы“) — так гэта, верагодна, уласцівасць самога пісьменніка, які з узростам мігрыруе ў бок усё большага песімізму і надрыву»[3].