21 снежня — адкрыццё 4-й «паралельнай» выстаўкі рускіх мастакоў-перасоўнікаў ў Мінску, арганізаванай пры садзейнічанні Таварыства аматараў прыгожых мастацтваў і па ініцыятыве мясцовай грамадскасці. Адзнакі мінскага рэцэнзента былі сканцэнтраваны не на фатаграфічнай вернасці прадстаўленых на выстаўцы работ Іллі Рэпіна, Уладзіміра Макоўскага, Рыгора Мясаедава, а на вастрыні узнімаемай праблематыкі. Выстаўка выклікала павышаную цікавасць публікі. На ёй былі паказаны першакласныя творы найбуйнейшых майстроў рускай мастацкай школы. Жывы водгук гэтыя падзеі выклікалі ў мясцовых перыядычных выданнях, дзе рабіліся спробы паглыбіцца ў сутнасць творчых задач, якія ставіліся мастакамі. Крытыка неадназначна адгукнулася аб творах Івана Крамскога, Мікалая Ярашэнкі, К. А. Савіцкага. Галоўным крытэрыем высокага мастацтва яна зрабіла натуралістычны пачатак, што знайшло адлюстраванне ў ацэнках творчых шуканняў Івана Шышкіна, Архіпа Куінджы[1].