Якуб Гузней (1892, в. Гольчыцы, Слуцкі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя — ?) — беларускі грамадска-палітычны і вайсковы дзеяч. Удзельнік Слуцкага збройнага чыну 1920 года, камандаваў першай ротай у Першай Брыгадзе войска БНР[1].
Удзельнік Першай сусветнай вайны. Ваяваў на Паўночным фронце ў складзе 5-й расійскай арміі[1].
Пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 года актыўна працуе ў беларускім вайсковым руху. Дэлегат з’езду беларусаў-вайсковых паўночнага фронту ў Віцебску[1]. Удзельнік Першага Усебеларускага з’езду ў Менску[1]. Член Цэнтральнай Беларускай Вайсковай Рады[1]. Падчас польска-савецкай вайны — рэзервовы афіцэр Беларускай вайсковай камісіі[1].
Удзельнік Слуцкага Збройнага Чыну, паручнік[2], камандаваў першай ротай у Першай Брыгадзе войска БНР[3]. Пасля ліквідацыі Слуцкага паўстання жыў у Заходняй Беларусі[1]. Далучыўся да антыпольскай партызанкі[1]. Пачынае супрацоўнічаць з савецкімі ўладамі[1]. У чэрвені 1924 годп нелегальна трапляе ў Менск, дзеля ўдзелу ў ліквідацыйным з’ездзе Беларускай партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў[1].
Па вяртанні ў Заходнюю Беларусь нелегальна перабіраецца ў Літву, дзе 23 жніўня 1924 года просіць палітычнага прытулку[1]. Працаваў пры прадстаўніцтве БНР у Коўна, належаў да групы Цвікевіча[1].
Пасля 1925 года далейшы лёс невядомы.