Эльза Зубковіч (дзявочае Пілеман, 1895, Мінск — 1983) — піяністка, педагог.
Нарадзілася ў Мінску ў сям’і медыка Роберта Пілемана[d]. Бацька цікавіўся музыкай, з 1880 года ўзначальваў Мінскі гарадскі аркестр. У 1914 годзе скончыла Мінскую музычную школу, навучанню ў кансерваторыі перашкодзіў пачатак Першай сусветнай вайны. Засталася працаваць у мінскім шпіталі, дзе бацька займаў пасаду галоўнага лекара. Пазнаёміўшыся з прафесарам Варшаўскай кансерваторыі Георгіем Жураўлёвым, прыватна за чатыры гады прайшла з ім поўны курс кансерваторыі для фартэпіяна, адначасна беручы ўдзел у канцэртах. Працягвала канцэртную дзейнасць і ў 1920 годзе, пад польскай акупацыяй[1].
Адзін з арганізатараў, польскі лекар Урштэйн, параіў ехаць навучацца ў Берлін да вядучага прафесара-тэарэтыка тамтэйшай кансерваторыі кампазітара Паўля Юона[ru]. З дапамогаю др. Урштэйна Эльза дамаглася ад польскіх уладаў дазволу на выезд і ў тым самым 1920 годзе прыехала ў Берлін, захапіўшы з сабою ўласныя фартэпіянныя творы. Была прынятая ў клас Юона з прызначэннем стыпендыі[1].
Але ў той час у Мінск вярнуліся бальшавікі, памёр бацька, і трэба было ехаць да маці. Па рэкамендацыі прафесара Юона Эльза датэрмінова сдала іспыты ў Штутгарцкай кансерваторыі (у Берлінскай не існавала экстэрнаў) і ў 1922 г. з дыпломам піяністкі вярнулася ў Мінск, дзе працавала ў музычнай школе, а пасля ў тэхнікуме і кансерваторыі. Выйшла замуж, нарадзіліся дзве дачкі[1].
Пасля Вялікай Айчыннай вайны апынулася з сям’ёй у Германіі, пахавала мужа, а адтуль эмігравала ў ЗША, дзе працягвала педагагічную дзейнасць[1].
Памерла Эльза Зубковіч у Нью-Ёрку[1].
У 1972 г. выйшаў зборнік рамансаў «Осенние падают листья», напісаны на вершы эміграцыйнай рускамоўнай паэтэсы Ірыны Сабуравай[ru]. У 1972 годзе выйшаў новы зборнік рамансаў «Край мой васільковы» — на вершы Я. Коласа, А. Гаруна, М. Кавыля, Н. Арсенневай. Ёй Арсеннева прысвяціла верш «Толькі гэткім, як Ты…»[1].