Экліптычная сістэма каардынат, або экліптыкальныя каардынаты — гэта сістэма нябесных каардынат, у якой асноўнай плоскасцю з’яўляецца плоскасць экліптыкі, а полюсам — полюс экліптыкі. Яна ўжываецца пры назіраннях за рухам нябесных цел Сонечнай сістэмы, плоскасці арбіт многіх з якіх, як вядома, блізкія да плоскасці экліптыкі, а таксама пры назіраннях за бачным перамяшчэннем Сонца па небе за год. Таксама экліптычня сістэма каардынат з’яўляецца дамінуючай у астралогіі, паколькі з ёй звязаны знакі задыяку.
Адной каардынатай у гэтай сістэме з’яўляецца экліптычная шырата β, а другі - экліптычня даўгата λ.
Экліптычнай шыратой β свяціла называецца дуга круга шыраты ад экліптыкі да свяціла, або вугал паміж плоскасцю экліптыкі і кірункам на свяціла. Экліптычная шырата адлічваецца ў межах ад 0° да +90° да паўночнага канцавосся экліптыкі і ад 0° да -90° да паўднёвага полюса экліптыкі.
Экліптычнай даўгатой λ свяціла называецца дуга экліптыкі ад кропкі вясновага раўнадзенства да круга шыраты свяціла, або вугал паміж кірункам на кропку вясновага раўнадзенства і плоскасцю круга шыраты свяціла. Экліптычная даўгаты адлічваецца ў бок бачнага гадавога руху Сонца па экліптыкі, гэта значыць на ўсход ад кропкі вясновага раўнадзенства ў межах ад 0° да 360°.
Адрозніваюць два тыпу экліптычных каардынат. У першым з іх за цэнтральны пункт бярэцца цэнтр Зямлі[1]. Экліптычная геацэнтрычная сістэма каардынат выкарыстоўваецца ў нябеснай механіцы для разліку арбіты Месяца. У другім цэнтральным пунктам лічыцца цэнтр Сонца[1]. Экліптычная геліяцэнтрычная сістэма каардынат выкарыстоўваецца для разліку арбіт планет і іншых целаў Сонечнай сістэмы, якія звяртаюцца вакол Сонца.
З прычыны апярэджвання раўнадзенстваў і ваганні вугла нахілу плоскасці экліптыкі да нябеснага экватара, на працяглых прамежках часу экліптычная сістэма каардынат не з’яўляецца фіксаванай, у такіх выпадках неабходныя спасылкі на эпоху, гэта значыць час, калі былі вымераныя каардынаты[1].
Абазначым
α
{\displaystyle \alpha ,}
δ
{\displaystyle \delta ,}
- схіленне,
ε
{\displaystyle \varepsilon ,}
- вугал нахілу экліптыкі да нябеснага экватара. Тады формулы пераходу ад другой экватарыяльнай сістэмы каардынат да экліптычнайй сістэмы каардынат маюць наступны выгляд:
sin δ cos ε − cos δ sin ε sin α
{\displaystyle \sin \beta =\sin \delta \cos \varepsilon -\cos \delta \sin \varepsilon \sin \alpha ,}
cos δ cos α
{\displaystyle \cos \beta \cos \lambda =\cos \delta \cos \alpha ,}
sin δ sin ε + cos δ cos ε sin α
{\displaystyle \cos \beta \sin \lambda =\sin \delta \sin \varepsilon +\cos \delta \cos \varepsilon \sin \alpha ,}
Калі косінусаў і сінусааў недастаткова, і патрэбныя самі
λ
{\displaystyle \lambda ,}
і
β
{\displaystyle \beta ,}
, іх выражаюць з гэтых трох формул: вугал
β
{\displaystyle \beta ,}
— з першай формулы, а вугал
λ
{\displaystyle \lambda ,}
— з другой і трэцяй формул. Прычым для атрымання
λ
{\displaystyle \lambda ,}
трэба разабрацца са знакамі. Пазначым правую частку другой формулы
x
{\displaystyle x,}
, а правую частку трэцяй —
y
{\displaystyle y,}
, тады
arcsin ( sin δ cos ε − cos δ sin ε sin α )
{\displaystyle \beta =\operatorname {arcsin} (\sin \delta \cos \varepsilon -\cos \delta \sin \varepsilon \sin \alpha ),}
{
arctg
y x
,
x
0 , y ⩾ 0
arctg
y x
360
∘
,
x
0 , y < 0
arctg
y x
180
∘
,
x < 0
{\displaystyle \lambda =\left\{{\begin{matrix}\operatorname {arctg} ,{\frac {y}{x}},\qquad x>0,y\geqslant 0\\qquad \operatorname {arctg} ,{\frac {y}{x}}+360^{\circ },\qquad x>0,y<0\\operatorname {arctg} ,{\frac {y}{x}}+180^{\circ },\qquad x<0\end{matrix}}\right.}
Застаецца разгледзець значэнні
α
{\displaystyle \alpha ,}
і
δ
{\displaystyle \delta ,}
, якія ператвараюць
x
{\displaystyle x,}
в нуль:
90
∘
{\displaystyle \delta =90^{\circ },}
і любым
α
{\displaystyle \alpha ,}
,
90
∘
{\displaystyle \lambda =90^{\circ },}
і
90
∘
− ε
{\displaystyle \beta =90^{\circ }-\varepsilon ,}
;
−
90
∘
{\displaystyle \delta =-90^{\circ },}
і любым
α
{\displaystyle \alpha ,}
,
270
∘
{\displaystyle \lambda =270^{\circ },}
і
−
90
∘
ε
{\displaystyle \beta =-90^{\circ }+\varepsilon ,}
;
90
∘
{\displaystyle \alpha =90^{\circ },}
і
δ ≠ ±
90
∘
{\displaystyle \delta \neq \pm 90^{\circ },}
,
90
∘
{\displaystyle \lambda =90^{\circ },}
і
β
{\displaystyle \beta ,}
па формуле;
270
∘
{\displaystyle \alpha =270^{\circ },}
і
δ ≠ ±
90
∘
{\displaystyle \delta \neq \pm 90^{\circ },}
,
270
∘
{\displaystyle \lambda =270^{\circ },}
і
β
{\displaystyle \beta ,}
па формуле.
Формулы пераходу ад экліптычнай сістэмы каардынат да другой экватарыяльнай сістэмы каардынат маюць наступны выгляд. Пазначым
α
{\displaystyle \alpha ,}
- прамое ўзыходжанне,
δ
{\displaystyle \delta ,}
- схіленне,
ε
{\displaystyle \varepsilon ,}
- вугал нахілу экліптыкі да нябеснага экватара. Тады
sin ε sin λ cos β + cos ε sin β
{\displaystyle \sin \delta =\sin \varepsilon \sin \lambda \cos \beta +\cos \varepsilon \sin \beta ,}
cos λ cos β
{\displaystyle \cos \delta \cos \alpha =\cos \lambda \cos \beta ,}
cos ε sin λ cos β − sin ε sin β
{\displaystyle \cos \delta \sin \alpha =\cos \varepsilon \sin \lambda \cos \beta -\sin \varepsilon \sin \beta ,}
У астралогіі выкарыстоўваецца разнавіднасць экліптычнай сістэмы каардынат, званая задыякальнай. Пры гэтым экліптычная даўгата ператвараецца ў задыякальную пазіцыю, якая складаецца з указанні знака задыяку і рознасці экліптычных даўгот свяціла і пачала знака, у якім яно знаходзіцца. Знак задыяку пры гэтым паказваецца поўнай назвай, канвенцыяльным абазначэннем або згодна з адпаведным астралагічным сімвалам. Такім чынам, задыякальная пазіцыя свяціла ў знаку задыяку = λ - 30° × (N - 1), дзе N - парадкавы нумар знака. Напрыклад, экліптычная даўгата 284° адпавядае 14° Казярога (14° Cap ці 14° ♑), а 77° 1'11"- 17° 1'11" Блізнят (17° 1'11 “Gem або 17° 1'11” ♊).
Экліптычная шырата ў пераважнай большасці выпадкаў не разглядаецца ў астралогіі, але ў выпадку неабходнасці паказваецца гэтак жа, як у астраноміі, г.зн. як β ад +90 ° да -90 °.