Эйрык II Магнусан (стар.-сканд.: Eiríkr II prestahatari Magnússon, 4 кастрычніка 1268 — 15 ліпеня 1299) — конунг Нарвежскай Дзяржавы з 1280 па 1299 год. Мянушка prestahatari перакладаецца па-рознаму («Ганіцель папоў»[4], «Граза царквы», «Ненавіснік святароў»[5] і да т.п.). Старэйшы з сыноў Магнуса VI, што дажылі да паўналецця. Маці Эйрыка была Інгеборга, дачка дацкага караля Эрыка IV і Юты Саксонскай, праўнучкі Альбрэхта Мядзведзя (які, у сваю чаргу, быў прапраўнукам Олафа Святога).
У 1281 годзе Эйрык ажаніўся з Маргарэт, дачкой шатландскага караля Аляксандра III. Праз два гады нарадзілася іх дачка, Маргарэт Нарвежская Дзева, пры гэтым сама Маргарэт памерла або пры родах, або адразу пасля родаў. Пасля гібелі Аляксандра III Маргарэт Нарвежская Дзева павінна была атрымаць у спадчыну шатландскі трон, але ў шасцігадовым узросце памерла па дарозе каля Аркнейскіх астравоў. У другім шлюбе з Ізабелай Брус, сястрой караля Шатландыі Роберта Бруса. Дачка Інгеборг ад гэтага шлюбу выйшла замуж за Вальдэмара Магнусана. У Эйрыка не было сыноў, таму яго спадчыннікам стаў брат, Хокан V Святы. Паколькі сыноў не было і ў Хокана, са смерцю апошняга згасла дынастыя Інглінгаў, і Нарвегія да 1905 года страціла незалежнасць.
Кіраванне Эйрыка было адзначана канфліктам з царквой, з-за чаго ён атрымаў мянушку «prestahatari» («ганіцель папоў»). Агульная лінія, аднак, была характэрнай для гэтага этапу гісторыі Нарвегіі, калі арыстакраты ўсімі сіламі спрабавалі пашырыць сваю ўласную ўладу і паменшыць уладу царквы.
Эйрык памёр 15 ліпеня 1299 года і быў пахаваны ў старым саборы Бергена, знесеным у 1531 годзе.