Шаахмед (таксама магчыма напісанне Шоахмед) Шамахмудаў (1890—1970) і яго жонка Бахры Акрамава (1903—1987) пражывалі ў Ташкенце і працавалі кавалямі ў арцелі імя Тэльмана. У пачатку Вялікай Айчыннай вайны Шаахмед (спрошчанае — Ахмед) Шамахмудаў і яго жонка Бахры Акрамава ўзялі на выхаванне і ўсынавілі 15 дзяцей, якія страцілі бацькоў і былі эвакуяваны(руск.) бел. падчас вайны ў Ташкент, і яшчэ траіх дзяцей пасля вайны[1].
Паводле статыстыкі, у гады Вялікай Айчыннай вайны ва Узбекістан было эвакуявана 400 тысяч дзяцей, з іх палова былі сіротамі[2].
У Шамахмудавых не было ўласных дзяцей. У момант, калі яны пачалі забіраць эвакуяваных сірот, Шаахмеду было 53 гады, а яго жонцы 40. Яны пачалі прыходзіць на чыгуначны вакзал, куды прыбывалі цягнікі з ахопленых вайной раёнаў, і ў размеркавальным пункце забіраць адно дзіця за адным[3].
За адзін толькі 1943 год пажылы каваль Шамахмудаў стаў бацькам чацвярых дзяцей. Дзеці ў яго ўсе розных нацыянальнасцяў і розных прозвішчаў: Рая Мальцава — беларуска, Маліка Ісламава — татарка, Валодзя Урусаў — рускі.
У гісторыі ўсынаўлення быў адзін сапраўды цудоўны выпадак, калі Шамахмудавы забралі ў размеркавальным пункце безнадзейнага 5-месячнага немаўля, і ў Бахры, якая не мела ўласных дзяцей, з’явілася грудное малако і яна змагла выхадзіць малога. Шамахмудаў сам даў яму імя — Нягмат[1], што значыць «дар». Ён стаў чацвёртым сынам каваля.
Калі весці пра вялікую сям’ю каваля Шамахмудава было апублікавана ў цэнтральных газетах, Шаахмед аднойчы атрымаў ліст і грашовы перавод на некалькі соцень рублёў ад старэйшага лейтэнанта Лявіцкага, які ў час вайны страціў уласных дзяцей і абяцаў пасылаць такую ж суму штомесяц, пакуль будзе жывы. Паколькі каваль не прывык прасіць грошы на ўтрыманне дзяцей, але пакрыўдзіць прыстойнага чалавека адмовай не хацеў, ён узяў на выхаванне яшчэ аднаго хлопчыка — украінца Сашу Брыніна, у якога з’явіліся два прыёмных бацькі: узбекскі каваль і рускі лейтэнант[4][3].
Усяго сярод усыноўленых дзяцей былі рускія (Валодзя, Хабіба і Шухрат), малдаванка (Халіда), яўрэі (Юлдаш, Эргаш), казашка (Халіма), татары (Рафік, Рахматула), чуваш (Самуг), украінец (Хамідула), узбекі (Каравой, Нягмат, Муазам, Хакіма, Улугбек)[5][1].
Яўрэй Фёдар Кульчаноўскі з Украіны быў эвакуіраваны ў Ташкент і стаў Юлдашам Шамахмудавым. Вырас, атрымаў адукацыю горнага майстра, а праз 45 гадоў яго знайшла родная прабабуля Дар’я Аляксееўна, якой на той момант было 104 года[1].
Вольга Цімоніна з Малдовы — апошняя з прыёмных дзяцей, засталася жыць у Ташкенце[3]. Яна атрымала імя Халіда Шамахмудова[1].
Пара Шамахмудовых указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 23 жніўня 1975 года ўзнагароджана ордэнамі «Знак Пашаны»[3]. Б. Акрамава таксама ўдастоена звання «Маці-гераіня». Шамахмудавы з’явіліся прататыпамі галоўных герояў рамана Рахмата Файзі(руск.) бел.« Яго Вялікасць чалавек», мастацкага кінафільма кінастудыі «Узбекфільм(руск.) бел.» «Ты не сірата(руск.) бел.». Фільм «Ты не сірата» у 1964 годзе ў Ленінградзе на кінафестывалі атрымаў прэмію за лепшы сцэнар (Р. Файзі(руск.) бел.). У 1972 фільм «Ты не сірата»(рэж. Ш. С. Абасаў(руск.) бел.) становіцца лаўрэатам прэміі Ленінскага камсамола Узбекістана, а праз два гады — лаўрэатам Дзяржаўнай прэміі Узбекскай ССР імя Хамзы(руск.) бел..
Імем Шамахмудава названая адна з вуліц Ташкента. 26 мая 1982 у Ташкенце на плошчы, якая атрымала назву «Дружбы народаў», быў усталяваны помнік сям’і Шамахмудавых — манумент Дружбы народаў. Скульптар Д. Б. Рабічаў(руск.) бел., архітэктары Л. Т. Адамаў, С. Р. Адылаў. Манумент сімвалізуе подзвіг ташкенцкай сям’і Шамахмудавых, якія ўсынавілі ў гады Вялікай Айчыннай вайны 15 асірацелых дзяцей з розных рэспублік СССР. У цэнтры манумента размешчана скульптурная кампазіцыя, якая захавала сям’ю каваля Шамахмудава.
У ноч на 12 красавіка 2008 года помнік быў дэмантаваны і перанесены на ўскраіну горада[6]. Распараджэнне аб пераносе манумента аддаў хакім (кіраўнік) горада {{нп3|Абдукахар Хасанавіч Тухтаеў|Абдукахар Тухтаеў|ru|Тухтаев, Абдукаххар Хасанович}}[7]. Пры дэмантажы помніка і пераносе былі страчаныя некаторыя дэталі і адна бронзавая фігура хлопчыка. Тады жыхары махалі «Жарарык», дзе жылі Шамахмудавы, прасілі перанесці помнік туды, але гэта не было зроблена[2].
1 мая 2017 года помнік быў перанесены ў Парк дружбы (былы парк Бабура), які знаходзіцца бліжэй да цэнтра горада, у Якасарайскім раёне(руск.) бел.[8].
24 красавіка 2018 года пасля селектарнай нарады ў прэзідэнта Узбекістана Шаўката Мірзіяева стала вядома, што помнік вернецца на першапачатковае месца — плошчу перад Палацам «Ісціклол» (былы Палац дружбы народаў) да 9 мая[9].
9 мая 2018 года помнік зноў адкрыўся на сваім першапачатковым месцы — плошчы Дружбы народаў[10]. Яго дапамаглі аднавіць у першапачатковым выглядзе ўнукі скульптара {{нп3|Дзмітрый Барысавіч Рабічаў|Дзмітрыя Рабічава|ru|Рябичев, Дмитрий Борисович}}. На паўторным адкрыцці манумента Прэзідэнт Рэспублікі падкрэсліў, што сотні сем’яў Узбекістана ў цяжкі для савецкай краіны час узялі на выхаванне дзяцей, эвакуяваных ва Узбекістан і пазбаўленых прытулку і бацькоў. Сям’ю Шамахмудавых ён лічыць сімвалам велікадушнасці ўзбекскага народа[11]. Кампазіцыю агледзела 85-гадовая Халіда Шамахмудова (Вольга Цімоніна), якая назвала па імёнах усіх намаляваных ў скульптурнай групе дзяцей.