Фёдар Андрэевіч Казубоўскі (нар. 5 жніўня 1895, с. Богушава — 2 верасня 1938) — савецкі ўкраінскі археолаг, камандзір Другога Палескага камуністычнага паўстанцкага палка.
Нарадзіўся ў сям’і селяніна. Скончыў Смаленскі настаўніцкі інстытут у 1916 годзе. Знаходзячыся на ваеннай службе, з 1917 удзельнічаў у палітычнай барацьбе на баку бальшавікоў. Адзін з арганізатараў Палескага ўзброенага паўстання 1918—1919 гадоў. Камандаваў 2-м Палескім камуністычным паўстанцкім палком, які вёў баі супраць нямецкіх войскаў, Дырэкторыі Украінскай народнай рэспублікі, польскай арміі ў раёне гарадоў Сарны (цяпер горад Ровенскай вобласці), Пінск (цяпер горад Брэсцкай вобласці, Беларусь). З 1921 працаваў настаўнікам, інспектарам народнай адукацыі, дырэктарам краязнаўчага музея ў горадзе Корастэнь. 1929—1932 — дырэктар Адэскай абласной бібліятэкі, кіраўнік абласнога архіўнага ўпраўлення і адначасова аспірант Адэскага краявога гісторыка-археалагічнага музея. Пасля аспірантуры — на навуковай працы ва Усеўкраінскім археалагічным камітэце. Займаў пасаду навуковага сакратара аддзялення УУАН (1933—1934), дырэктар Інстытута гісторыі матэрыяльнай культуры АН УССР (1934—1936).
Кола навуковых інтарэсаў Казубоўскага — першапачатковая археалогія. У 1925 годзе правёў абследаванне паселішчаў меднага веку і бронзавага веку і гарадзішчаў і курганоў перыяду Кіеўскай Русі на Жытоміршчыне. Прымаў актыўны ўдзел у арганізацыі і ажыццяўленні экспедыцыйных даследаванняў розных археалагічных помнікаў ва Украіне — на Чарнігаўшчыне, Чаркашчыне, у Ольвіі, на Перакопскім перашыйку, узначальваў працы па археалагічным даследаванні тэрыторыі будучага падтаплення ГЭС на Паўднёвым Бугу (1930-32).
У канцы красавіка 1936 быў арыштаваны па сфальсіфікаваных органамі НКУС УССР абвінавачванні ў контррэвалюцыйнай дзейнасці. Змешчаны ў псіхіятрычную бальніцу. Прасіў урачоў даць яму яд. Пакараны смерцю 2 верасня 1938. Рэабілітаваны 12 жніўня 1958.
Імя Ф. А. Казубоўскага носяць вуліца і праезд у Пінску.
Жонка — Ганна Захараўна, дзеці — Віктар і Слава[2].