Франці́шак Раме́йка (11 ліпеня 1885[1], вёска Нецькі, цяпер у Мядзельскім раёне Мінскай вобласці, Беларусь[2] — 16 чэрвеня 1931, Вільня, Другая Рэч Паспалітая) — беларускі каталіцкі святар-адраджэнец, грамадскі дзеяч.
Нарадзіўся Францішак у сялянскай сям’і каталікоў Андрэя Рамейкі і Антаніны з Янцэвічаў.
У лістападзе 1903 года вытрымаў іспыт на званне аптэкарскага вучня пры экзаменацыйнай камісіі Маскоўскае навучальнае акругі. У 1905—1909 — студэнт духоўнай каталіцкай семінарыі ў Вільні.
У 1909 прызначаны вікарыем касцёла бернардзінцаў у Вільні. Нейкі час служыў у Іўі Ашмянскага павета. У 1910—1921 служыў пробашчам у сялецкім касцёле Святога Аляксея і шарашоўскім касцёле Найсвяцейшай Тройцы (абодва ў Пружанскім павеце Гродзенскай губерні)[3].
За польскім часам служыў у задарожскім касцёле Найсвяцейшай Дзевы Марыі Ласкавай[3]. У 1928 годзе за сваю дзейнасць па пашырэнні выкарыстання беларускай мовы ў царкве і паўсядзённым жыцці парафіян быў часова пазбаўлены права займацца душпастырскай дзейнасцю. Гэта адбілася на яго псіхічным стане.
У 1929—1931 — святар у кемелішкаўскім касцёле Нараджэння Найсвяцейшай Дзевы Марыі[3].
16 чэрвеня 1931 Францішак Рамейка прыехаў у Вільню ў госці да Адама Станкевіча. Не дачакаўшыся таго, застрэліўся ў яго кабінеце. Пахаваны на Бернардзінскіх могілках Вільні.
Выступаў за шырокае ўжыванне беларускай мовы ў набажэнствах. У 1925 годзе сярод іншых беларускіх святароў падпісаў мемарандум да канферэнцыі польскіх біскупаў, які патрабаваў увядзення выкладання беларускай мовы, літаратуры і гісторыі ў духоўных семінарыях і інш[4].
Матэрыяльна падтрымліваў выданне беларускіх каталіцкіх часопісаў і газет («Biełarus», «Biełaruskaja krynica» і інш.), займаўся распаўсюджваннем беларускіх друкаваных выданняў.