У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Любавіцкі. Францішак Любавіцкі (польск.: Franciszek Lubowicki, лац.: Franciscus Lubowicki; 16 лістапада 1724, Падляшша — 22 снежня 1801, Полацк) — дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў, педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 15 жніўня 1744 г. у Вільні. У Пінскім езуіцкім калегіуме вывучаў тэалогію і ў 1753 г. быў высвечаны на ксяндза. Місіянер у Лагішыне (1757—1758), прэфект школ у Слуцку (1760—1760), прэфект школ (1762—1764) і рэктар (1771—1773) Мінскага езуіцкага калегіума[1].
Пасля агалошвання касацыйнага брэвэ Dominus ac Redemptor (1773) выехаў у Расійскую імперыю, дзе Ордэн езуітаў працягнуў сваю дзейнасць[1]. У 1776 г. ізноў уступіў у Таварыства ісуса і ў 1782 г. браў удзел у І Полацкай генеральнай канрэгацыі[2]. Магістр (кіраўнік) навіцыяту пры Полацкім езуіцкім калегіуме (1782—1783)[3]. Асістэнт генеральнага вікарыя Таварыства Ісуса (1783—1801) і адначасова рэктар Дынабургскага езуіцкага калегіума (1784—1792) і правінцыял Беларускай правінцыі Таварыства Ісуса (22 лютага 1786 — 22 лютага 1789)[1][4].