Уладзімір Васілевіч Жылко[1] (нар. 20 лютага 1925) — вучоны ў галіне глебазнаўства, доктар сельскагаспадарчых навук (1980).
Нарадзіўся ў вёсцы Лугавая Слабада (сучасны аграгарадок у Мінскім раёне Мінскай вобласці Беларусі). У 1951 годзе скончыў геаграфічны факультэт[2] Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. З 1958 года ў Інстытуце глебазнаўства і аграхіміі Акадэміі навук БССР, дзе з 1963 года ўзначальваў лабараторыю эрозіі глеб. У 1974 годзе абараніў доктарскую дысертацыю на тэму «Эродированные почвы Беларуси, их плодородие и использование»[2].
Навуковая дзейнасць У. В. Жылко звязаная з вывучэннем эрозіі глеб на тэрыторыі Беларусі, па класіфікацыі, характарыстыцы водна-фізічных, аграхімічных і хімічных уласцівасцей эрадзіраванных глеб. Распрацаваў мерапрыемствы па барацьбе з эрозіяй і павышэнню ўрадлівасці эрадзіраваных глеб, глебаахоўныя тэхналогіі вырошчвання сельскагаспадарчых культур. Аўтар шэрагу патэнтаў.
Сярод апублікаванага: