Уладзімір Ільіч Дадзіёмаў (8 студзеня 1924, мяст. Навабеліца, цяпер у межах Гомеля — 25 лістапада 1983) — беларускі пісьменнік.
Нарадзіўся ў сям’і рабочага. Бацька — Іцка Лейба Вульфавіч — працаваў гарбаром, сартавальнікам, тэхнічным кіраўніком, дырэктарам гарбарных прадпрыемстваў; пасля 2-й сусветнай вайны ўзначальваў Дзяржаўную інспекцыю БССР па якасці сыравіны[1]. Да вайны Уладзімір скончыў першы курс Камуністычнага інстытута журналістыкі ў Мінску. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны — радавы пяхоты, карэкціроўшчык батарэі, з 1943 года супрацоўнік вайсковай газеты «Гвардейский натиск». Прымаў удзел у баях на Доне, Курскай дузе, у фарсіраванні Дняпра, у вызваленні Польшчы, Румыніі, Венгрыі, Балгарыі, Аўстрыі, Югаславіі. Пад Балатонам у Венгрыі быў паранены. Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі і медалямі.
Пасля вайны завочна скончыў чатыры курсы Гродзенскага педагагічнага інстытута, а ў 1958 годзе — Вышэйшыя літаратурныя курсы ў Маскве.
Быў карэспандэнтам газеты «Чырвоная змена», Беларускага радыё, літсупрацоўнікам часопіса «Калгаснік Беларусі». У 1959—1964 гадах — уласны карэспандэнт «Литературной газеты».[2]
Друкавацца пачаў у 1940 года, з апавяданнямі выступіў у франтавым друку ў 1943. Аўтар дакументальнай кнігі «Жлобінскія маладагвардзейцы» (1950). Стварыў раман пра жыццё рабочых-тэкстыльшчыкаў «Над Нёманам» (1955, новая рэд. 1957), дакументальную аповесць пра будаўнікоў Бярозаўскай ДРЭС «Белазерскі дзённік» (1963). Аўтар нарысаў «Людзі вялікай будоўлі» (1960), «Даярка Лідзія Асіюк» (1961).
Дачка, Вольга Уладзіміраўна Дадзіёмава (нар. 1955) — гісторык музыкі.
Сын, Ігар Уладзіміравіч Дадзіёмаў (нар. 1949) — джазавы музыкант-мультыінструменталіст, кампазітар.[3]
Сын, Уладзімір Уладзіміравіч Станкевіч (нар. 1965) — артыст кіно, паэт, музычны прадзюсар.