У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Сотнікаў.
Сяргей Трыфанавіч Сотнікаў (18 лістапада 1920 — 31 ліпеня 2000) — санінструктар 433-га стралковага палка, малодшы сяржант. Поўны кавалер ордэна Славы.
Нарадзіўся 18 лістапада 1920 года ў вёсцы Батунь Магілёўскага раёна Магілёўскай вобласці. Беларус. Скончыў 7 класаў. Працаваў у калгасе.
У Чырвонай Арміі з 1940 года. На фронце ў Вялікую Айчынную вайну з чэрвеня 1941 года. Трапіў у акружэнне, пасля чаго далучыўся да партызанаў, дзе ваяваў да ліпеня 1944 года.
Стралок стралковага батальёна 433-га стралковага палка 64-й стралковай дывізіі 49-й арміі 1-га Беларускага фронту чырвонаармеец Сотнікаў 16 жніўня 1944 года ў баі ля вёскі Акраны пад горадам Кнышын адным з першых уварваўся ў варожую траншэю, агнём з аўтамата забіў кулямётчыка. Адбіваючы контратакі, з аўтамата і гранатамі забіў 13 варожых пехацінцаў. 15 верасня 1944 года загадам № 069 па 64-й стралковай дывізіі чырвонаармеец Сотнікаў Сяргей Трыфанавіч узнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені[1].
2 лютага 1945 года ў баях на подступах да ракі Одэр санінструктар 6-й стралковай роты 433-га стралковага палка 64-й стралковай дывізіі 33-й арміі 1-га Беларускага фронту малодшы сяржант Сотнікаў, зайшоўшы ў фланг нападаючаму ворагу, агнём з аўтамата забіў звыш 10 праціўнікаў, заступіў праціўніку шлях да адступлення і ўзяў у палон яго 18 салдатаў. Загадам № 074 па 33-й арміі ад 29 сакавіка 1945 года малодшы сяржант Сотнікаў Сяргей Трыфанавіч узнагароджаны ордэнам Славы 2-й ступені[1].
18-19 красавіка 1945 года ў баях у раёне вёскі Марлендорф саніністуктар малодшы сяржант Сотнікаў пад агнём праціўніка аказаў медыцынскую дапамогу 26 параненым байцам і вынес іх з поля бою. За перыяд з 30 красавіка па 2 мая 1945 года ў баях за Берлін аказаў дапамогу 15 параненым воінам і вынес іх з поля бою.
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 15 мая 1946 года за мужнасць, адвагу і гераізм малодшы сяржант Сотнікаў Сяргей Трыфанавіч узнагароджаны ордэнам Славы 1-й ступені[1].
У 1946 годзе поўны кавалер ордэна Славы С. Т. Сотнікаў дэмабілізаваны. Жыў у вёсцы Завадская Слабада Магілёўскай вобласці. Працаваў інжынерам па тэхніцы бяспекі ў саўгасе «Барок».
Узнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені, Славы 1-й, 2-й і 3-й ступені, ордэнам «За службу Радзіме» 3-й ступені, медалямі[1].