.mw-parser-output .t-geoinfobox td,.mw-parser-output .t-geoinfobox th{min-width:120px}.mw-parser-output .t-geoinfobox td:only-child,.mw-parser-output .t-geoinfobox th:only-child{text-align:center}.mw-parser-output .t-geoinfobox-name{font-size:110%;padding:2px}.mw-parser-output .t-geoinfobox-nickname{font-style:italic}.mw-parser-output .t-geoinfobox-cave th:only-child,.mw-parser-output .t-geoinfobox-mount th:only-child{background:#e7dcc3}.mw-parser-output .t-geoinfobox-surface th:only-child{background:#ffe4c4}.mw-parser-output .t-geoinfobox-blue th:only-child,.mw-parser-output .t-geoinfobox-water th:only-child{background:#c0daff}.mw-parser-output .t-geoinfobox-underwater th:only-child{background:#b0e0e6}.mw-parser-output .t-geoinfobox-green th:only-child{background:#d0f0c0}.mw-parser-output .t-geoinfobox-tomb th:only-child{background:#bbbbbb}.mw-parser-output .t-geoinfobox-yellow th:only-child{background:#fdeaa8}.mw-parser-output .t-geoinfobox-ny th:only-child{background:#cbd5c4;border:1px solid #aaaaaa}.mw-parser-output .t-geoinfobox-ny th:first-child:not(:only-child){background:#cbd5c4;text-align:right;padding:0 0.5em}.mw-parser-output .t-geoinfobox-grey th:only-child{background:#eaecf0}
Сан-Ладзара-дэльі-Армені (у перакладзе армянскі востраў Святога Лазара; вен.: San Làzaro dei Armeni, італ.: San Lazzaro degli Armeni, арм.: Սուրբ Ղազար կղզի, руск.: Остров Святого Лазаря) — невялікі востраў у паўднёвай частцы Венецыянскай лагуны паміж астравамі Ліда і Сан-Сервала (Італія), адзін з асноўных сусветных цэнтраў армянскай культуры.
З XII стагоддзя на востраве знаходзілася карантынная станцыя, а пазней — венецыянскі лепразорый Св. Лазара (апекуна пракажоных), які і даў назву востраву.
З XVI стагоддзя востраў быў пакінуты людзьмі. У 1717 годзе сюды прыбыў армянскі каталіцкі манах Манук дзі П’етра (Мхітар Севастыйскі), які раней збег разам з групай паслядоўнікаў з Марэі, якая стала арэнай ваеннага супрацьстаяння паміж Венецыяй і Асманскай імперыяй, і аддаўся пад заступніцтва Папы рымскага. Абшчына пабудавала на востраве манастыр, царкву, бібліятэку (звыш 150 тыс. тамоў) і ператварыла востраў у цэнтр арыенталісцкіх даследаванняў.
У 1816 годзе на востраве часта спыняўся Байран, які знаёміўся з армянскай культурай і вывучаў армянскую мову[1]. Пакой, дзе жыў Байран, цяпер выкарыстоўваецца як яго музей.
У наш час на востраве манахамі праводзяцца экскурсіі, падчас якіх наведнікі знаёмяцца з вялікай калекцыяй усходніх старажытнасцей, што ўключае цалкам захаваную егіпецкую мумію.