Роза Сенсат і Вілья (17 чэрвеня 1873 — 1 кастрычніка 1961)[1] — каталонская настаўніца. Яна спрыяла развіццю дзяржаўных каталонскіх школ на працягу першай трэці XX стагоддзя.[2]
Яна правяла адукацыйныя даследаванні ў Барселоне і Мадрыдзе, у Escuela Central de Magisterio (Цэнтральная Адукацыя Даследавання Школ). Пасля гэтага яна вучылася ў Жэнеўскім Інстытуце Русо і іншых еўрапейскіх школах, дзе яна даведалася аб новых адукацыйных тэндэнцыях.
У 1900 годзе яна прайшла дзяржаўныя экзамены. Выйшла замуж за Давіда Ферэра ў 1903 годзе, і пара пераехала ў Барселону. Праз год нарадзілася іх першая дачка, Анжэла Ферэр і Сенсат.
Роза Сенсат распаўсюджвала новыя адукацыйныя тэндэнцыі, і ў 1914 годзе яна стала першым дырэктарам секцыі дзяўчынак Барселонскай школы. У 1921 годзе яна атрымала заказ на праектаванне праграмы даследаванняў для Барселонскага Barcelona’s Institut de Cultura i Biblioteca Popular de la Dona, культурнага цэнтра, створанага ў 1909 годзе Франчэска Банэмасьон, які быў першым цэнтрам жаночай адукацыі у Еўропе.[3] На працягу гэтага перыяду Роза Сенсат чытала курсы і канферэнцыі для адукацыйных праграм Макамунітат Каталоніі, у летніх школах, а таксама ў Institut de Cultura i Biblioteca Popular de la Dona. Яна таксама ўдзельнічала ў некалькіх міжнародных канферэнцыях па адукацыі, напрыклад, 1-й нацыянальнай канферэнцыі па пачатковай адукацыі (Барселона, 1909), 3-й міжнароднай канферэнцыі па адукацыі (Парыж, 1922), і канферэнцыі ў Ніцы (1932).