Пікцкая хроніка (англ.: Pictish Chronicle) — умоўная назва некалькіх дакументаў, якія з’яўляюцца адной з найкаштоўных крыніц па гісторыі старажытнай Шатландыі.
Арыгінал хронікі не захаваўся. Вядома некалькі рукапісаў, якія дайшлі да нашага часу. Найбольш поўны з іх захаваўся ў так званым манускрыпце Попелтана[1], які ўяўляе сабой кодэкс дакументаў XIV стагоддзя, якія сабраў разам Роберт Попелтан — манах кармеліцкага ордэна, абат манастыра ў Хульне (Нартумберленд). У наш час гэты манускрыпт знаходзіцца ў Нацыянальнай бібліятэцы Францыі (Парыж).
«Пікцкая хроніка» змяшчае найкаштоўныя і большай часткай унікальныя звесткі па гісторыі піктаў. Дакладны час стварэння хронікі невядомы, але тое, што адзін з дакументаў, якія ўваходзяць у яе, даведзены да кіравання караля Кенета II, працягласць кіравання якога не названа, дало гісторыкам падставы выказаць здагадку, што яна была створана ў часы яго кіравання.
Самая ранняя і найбольш поўная версія «Пікцкай хронікі» (так званая версія «A») змяшчае найменшую колькасць недакладнасцей. Яна складаецца з трох частак.
Хроніка ўпершыню была апублікавана ў 1867 годзе Вільямам Скінам у складзе іншых дакументаў па гісторыі Шатландыі[3]. Існуе таксама пераклад хронікі на англійскую мову, выкананы Т. Н. Уіксам[4].