Парыжскі псалтыр (Paris. gr. 139) — ілюмінаваны рукапіс Псалтыра, створаны ў сярэдзіне X стагоддзя, які захоўваецца ў Парыжскай нацыянальнай бібліятэцы. З’яўляецца самым вядомым рукапісам эпохі македонскага рэнесансу.
Парыжскі псалтыр упрыгожваюць 14 паўнастаронкавых мініяцюр у арнаментальным абрамленні. Яны выкананы на сюжэты Старога Запавету, характарызуюцца ўвагай да краявідаў і архітэктурных элементаў. Выявы рукапісу характарызуюцца перайманнем антычнаму мастацтву. Прататыпам для мініяцюр паслужыў александрыйскі рукапіс IV стагоддзя, аднак ёсць меркаванні, якія злучаюць паходжанне прататыпа з Малой Азіяй.
На многіх мініяцюрах прадстаўлены алегарычныя выявы і персаніфікацыі (напрыклад, побач з Давыдам, гульцом на арфе, змешчаны малюнак персаніфікацыі Мелодыі, а ноч намаляваная як жанчына з падпаленай паходняй і покрывам, распасцёртым над яе галавой). Стылізацыя пад познеантычнае мастацтва настолькі дакладная, што доўгі час многія даследчыкі датавалі псалтыр істотна больш раннім перыядам, чым X стагоддзе.