П́авел Алякс́еевіч Тр́айнін (12 лютага 1895 — 4 чэрвеня 1956) — савецкі военачальнік беларускага паходжання, контр-адмірал (1940 год).
Пасля заканчэння двух курсаў Петраградскага політэхнічнага інстытута ў 1916 годзе быў прызваны ў рускую армію. Быў радавым пяхотнага запаснога палка. У жніўні 1917 года скончыў Пецергофскую школу прапаршчыкаў.
Дэмабілізаваўшыся з рускай арміі, у 1919 годзе ўступіў у Чырвоную Армію.
З ліпеня 1919 г. — тэхнік ваенна-палявога будаўніцтва 12-й арміі.
З мая 1920 г.— артылерыст кананерскай лодкі «Трапны», затым «Магутны» Далёкаўсходняй ваеннай флатыліі, флагманскі артылерыст, начальнік аператыўнага аддзела штаба народна-рэвалюцыйнага флоту Далёкаўсходняй Рэспублікі ў Хабараўску, намеснік начальніка штаба флоту Далёкаўсходняй рэспублікі.
У пачатку 1923 — памочнік камандзіра эсмінца «Валадарскі» Марскіх Сіл Балтыйскага мора.
У 1925 годзе, пасля заканчэння артылерыйскага класа спецыяльных курсаў каманднага складу ВМС РСЧА, — артылерыст Уладзівастоцкага ваеннага порта.
З лістапада 1927 — камандзір манітора «Свярдлоў», адначасова — флагарт Далёкаўсходняй флатыліі.
У кастрычніку-снежні 1929 Трайнін прымаў удзел у савецка-кітайскім ўзброеным канфлікце на КУЧ.
У снежні 1929 — начальнік штаба Далёкаўсходняй флатыліі.
У сакавіку 1931 скончыў курсы ўдасканалення вышэйшага начсаставу пры ВМА ім. Варашылава; быў пакінуты на выкладчыцкай рабоце пры Акадэміі.
У 1931-1939 гадах — начальнік каманднага флоту і начальнік кафедры берагавой абароны ВМА.
Трайнін удзельнічаў у Савецка-фінляндскай вайне, пад час яе камандаваў Ладажскай ваеннай флатыліяй.
З сакавіка 1940 г. — камандзір Лібаўскай ваенна-марской базы.
4 чэрвеня 1940 года атрымаў званне контр-адмірал.
Пачатак Вялікай Айчыннай вайны сустрэў на пасадзе камандзіра Прыбалтыйскай ваенна-марской базы ў Рызе.
18 ліпеня 1941 г. прызначаны камандуючым зноў сфарміраванай Ладажскай ваеннай флатыліяй.
У канцы ліпеня 1941 году камандаваў аперацыяй па высадцы дэсантаў на выспы Лункулансары і Манцінсаары. У ходзе высадкі дэсанта на выспу Лункулансары быў паранены.
28 ліпеня 1941 па ілжывым абвінавачванні ў хаатычнай эвакуацыі Лібавы і Віндавы і пакіданні часткі ваеннай маёмасці ў Рызе Трайнін быў арыштаваны і прыцягнуты да суда.
12 жніўня 1941 г. Ваеннай Калегіяй Вярхоўнага Суда СССР Трайнін быў асуджаны да пазбаўлення волі тэрмінам на 10 гадоў з пазбаўленнем воінскага звання.
11 верасня 1941 г. Трайнін быў памілаваны Прэзідыумам Вярхоўнага Савета СССР з аднаўленнем воінскага звання і накіраваннем у частцы дзеючай арміі.
Са снежня 1941 г. — начальнік штаба Волжскай ваеннай флатыліі.
У студзені-сакавіку 1942 ненадоўга прыцягваўся да выкладчыцкай дзейнасці ў Ваенна-Марской Акадэміі.
У 1942 камандаваў Туапсінскай ваенна-марской базай на Чорным моры, якая ў верасні 1942 ўвайшла ў склад Наварасійскага абарончага раёна.
У чэрвені-верасні 1942 — камандзір Керчанскай ваенна-марской базы.
У далейшым пад яго камандаваннем знаходзілася брыгада мінных караблёў, быў начальнікам штаба Волжскай ваеннай флатыліі ў перыяд Сталінградскай бітвы, адначасова камандаваў брыгадай рачных караблёў.
З красавіка 1943 — начальнік марской групы афіцэраў сувязі пры камандуючым вайскамі Паўночна-Каўказскага і 3-га Украінскага фронту.
З чэрвеня 1944 г з’яўляўся начальнікам аддзела пасляваеннага тралення.
У жніўні 1944 году — памочнік начальніка Галоўнага Штаба ВМФ.
З лютага 1945 гады — памочнік старшыні Саюзнай Кантрольнай Камісіі ў Венгрыі.
З чэрвеня 1947 — выкладчык у Ваенна-Марской акадэміі ім. Крылова.
У 1947-1950 гг.— начальнік кафедры аператыўна-тэхнічных навук.
У 1950-1956 гг.— начальнік кафедры аператыўнага мастацтва ВМА.
Памёр 4 чэрвеня 1956 г. ў Ленінградзе, дзе і быў пахаваны.