Ні́калаус Ле́нау (ням.: Nikolaus Lenau, сапр. імёны і прозвішча Нікалаус Франц Німбш Эдлер фон ШтрэЛенау — Nikolaus Franz Niembsch Edler von Strehlenau; 13 жніўня 1802, Чатад, правінцыя Банат, Аўстрыя / Румынія — 22 жніўня 1850, Обердзёблінг, Аўстрыя) — нямецкамоўны аўстрыйскі паэт-рамантык, аўтар вершаў, паэм, нарысаў.
Вучыўся ў Венскім і Гайдэльбергскім універсітэтах.
Паводле сацыяльна-філасофскай накіраванасці яго паэзія сугучная матывам «сусветнага жалю» Дж. Байрана і Г. Гейнэ. Паэтычныя зборнікі «Вершы» (1832), «Новыя вершы» (1838) і інш. адметныя яркай метафарычнасцю, рамантычнай сімволікай, блізкасцю да нямецкай і венгерскай народнай паэзіі. Цыкл вершаў «Польскія песні» (1832) прысвяціў лёсу ўдзельнікаў паўстання 1830—1831 г. Аўтар паэм «Фауст» (1836), «Саванарола» (1837), «Дон Жуан» (выд. 1851). У паэмах «Ян Жыжка» (1837—42), «Альбігойцы» (1842) прадчуванне непазбежнасці рэвалюцыйных змен.
Апошнія сем з паловай гадоў жыцця правёў у вар’ятні.