У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бантле. Надзея Антонаўна Бантле (10 лістапада 1851 — 30 кастрычніка 1934, Менск) — хірург, арганізатар аховы здароўя. Герой Працы (1928).
Надзея вырасла ў сям’і з васьмёра дзяцей. Бацька, Антоні Дамінік Бантле (24 лютага 1796 — 21 студзеня 1889), аптэкар у Магілёўскай губерні.
Скончыла жаночыя медычныя курсы Медыка-хірургічнай акадэміі ў Санкт-Пецярбургу.
15 жніўня 1876, па прапанове Рыгора Мачцета(руск.) бел., яна разам з Клушыным(руск.) бел. і Сінькевіч(руск.) бел. ачысціла кватэру Яўгеніі Барташэвіч ад кампраметуючых матэрыялаў. Праз два дні была арыштаваная ў Пецярбургу і заключана ў Петрапаўлаўскую крэпасць; вызвалена 9 кастрычніка. Прыцягвалася да дазнанні па абвінавачванні ў арганізацыі зносін з заключанымі Дома папярэдняга зняволення(руск.) бел. ў мэтах іх вызвалення[1].
У канцы мая 1877 года ў Дунайскую армію(руск.) бел. была накіравана першая група слухачак выпускнога V курсу. Удзельніца-добраахвотнік Руска-турэцкай вайны (1877—1878). Некаторы час працавала ў Наўгародскай і Саратаўскай губернях. Супрацоўнічала з нарадавольцамі, за што ў 1885 годзе была сасланая ў сяло Нікольскае(руск.) бел. ў Валагодскую губерню.
З 1885 па 1933, 48 гадоў, узначальвала Нікольскую бальніцу Каднікаўскага павета(руск.) бел., дзе на свае грошы наладзіла вытворчасць воспеннага дэтрыту для прышчэпак дзяцей.
У 1902—1903 гадах адкрыла спецыялізаваную радзільную палату. Арганізавала дзіцячыя яслі. У 1923 годзе падчас ўспышкі туберкулёзу на Валагодчыне стала ініцыятарам правядзення медыцынскай латарэі даходы ад якой (4250 рублёў) пайшлі на барацьбу з туберкулёзам. У Нікольскім Надзея Бантле прапрацавала да 1933 года, пакуль ёй не споўнілася 79 гадоў. У 1933 годзе разам з дачкой з’ехала ў Мінск, дзе неўзабаве памерла і была пахавана на Вайсковых могілках у Мінску. Засталася ў памяці як буйны арганізатар земскай медыцыны.
Пахаваная на Вайсковых могілках Мінска, Беларусь.