Мішэль Ракар (фр.: Michel Rocard; 23 жніўня 1930 — 2 ліпеня 2016) — французскі палітык, член Сацыялістычнай партыі. Займаў пасаду прэм’ер-міністра падчас прэзідэнцтва Франсуа Мітэрана з 1988 па 1991 год, падчас знаходжання на якой увёў стаўку мінімальнага даходу інтэграцыі (RMI), сацыяльныя праграмы-мінімуму дабрабыту немаёмных, і падпісаў Маціньёнскія пагадненні аб статусе Новай Каледоніі.
Нарадзіўся ў Курбевуа (О-дэ-Сен) у пратэстанцкай сям’і, яго бацька — фізік-ядзершчык Іў Ракар. У палітыку Ракар прыйшоў падчас навучання ў Парыжскім інстытуце палітычных даследаванняў. Ён стаў старшынём арганізацыі Французскія сацыялістычныя студэнты (звязанай у асноўным з французскай Сацыялістычнай партыяй, у той час называлася Французская секцыя рабочага інтэрнацыяналу (СФІО)), і вучыўся ў Нацыянальнай школе адміністрацыі (ENA). Працуючы фінансавым інспектарам (службовай асобай) ён адправіўся ў Алжыр і напісаў справаздачу пра ігнараванне лагераў бежанцаў падчас Алжырскай вайны (1954—1962).
Выйшаўшы з СФІО праз стаўленне да Алжырскай вайны, ён далучыўся да стварэння Гі Моле Адзінай сацыялістычнай партыі (PSU), у якой знаходзіўся з 1967 па 1974. год. Быў прыкметнай фігурай падчас падзей у маі 1968 года. Ракар вылучаўся кандыдатам на прэзідэнцкіх прэзідэнцкіх выбарах 1969 гады, але атрымаў толькі 3,6 % галасоў. Праз некалькі месяцаў праз быў абраны дэпутатам парламента ад дэпартамента Івелін, перамогшы былога прэм’ер-міністра Марыса Куў дэ Мюрвіля. Страціў месца ў парламенце ў 1973 годзе, але вярнуў яго ў 1978 годзе.
У 1974 годзе далучыўся да створанай Франсуа Мітэранам Сацыялістычнай партыі (PS), якая замяніла старую СФІО.
Абраны мэрам Канфлан-Сен-Анарыну ў 1977 годзе, Мішэль узначальваў апазіцыю Мітэрану ўнутры Сацыялістычнай партыі (як кандыдат правага крыла партыі). Пасля паразы левых на парламенцкіх выбарах 1978 гады, ён спрабаваў узяць на сябе кіраўніцтва партыяй.
З 1970 па 1990 год гурт Мішэля Ракара ўнутры Сацыялістычнай партыі, вядомая як «Les rocardiens», выступала за рэфармаванне французскага сацыялізму праз выразнае прызнанне рынкавай эканомікі, больш дэцэнтралізацыі і меншага дзяржаўнага кантролю. Яна знаходзілася ў асноўным пад уплывам скандынаўскай сацыял-дэмакратыі і стаяла ў апазіцыі да першапачатковай праграмы Мітэрана аб нацыяналізацыі, закладзенай у «110 прапановах для Францыі». Тым не менш, «Les rocardiens» заўсёды заставаліся ў меншасці.
Падчас першага прэзідэнцкага тэрміну Мітэрана, Ракар быў міністрам тэрытарыяльнага развіцця і міністрам планавання з 1981 па 1983 год і міністрам сельскай гаспадаркі з 1983 па 1985 год. Пайшоў з кабінета ў сувязі з яго нязгодай з увядзеннем прапарцыйнай сістэмы выбараў у заканадаўчыя органы. Мішэль выказаў бескарысную надзею, што Мітэран не будзе балатавацца на выбарах, і ён сам стане кандыдатам ад PS на прэзідэнцкіх выбарах 1988 года.
Пасля перавыбрання Мітэрана на выбарах, быў прызначаны прэм’ер-міністрам (май 1988 — май 1991). Сфарміраваў кабінет, у які ўвайшлі 4 правацэнтрысцкія міністры. Як заявіў прэм’ер-міністр, ён заключыў Маціньёнскія пагадненні аб статусе Новай Каледоніі, якімі скончыліся праблемы ў гэтай заморскай тэрыторыі. Дасягненнем яго ўрада было таксама зніжэнне ўзроўню беспрацоўя і буйнамаштабныя рэформы дзяржаўнай сістэмы фінансавага забеспячэння. Ён увёў пражытачны мінімум для заработнай платы (Мінімальны даход інтэграцыі — RMI), які апынуўся эфектыўным ў барацьбе з беднасцю і пашырыў медыка-санітарную дапамогу і дапамогу з жыллём.
Падатак на багацце (адменены пры папярэднім урадзе Жака Шырака) быў адноўлены і РГС (агульны сацыяльны ўнёсак) быў уведзены ў 1990 годзе, каб забяспечыць больш эгалітарнае спосаб фінансавання сацыяльнага забеспячэння. Прэм’ерства Ракара адзначыўся побач актыўных палітычных крокаў па еўрапейскай інтэграцыі; на яго прыйшоўся таксама крушэнне сацыялістычнага лагера ў Еўропе.
У 1993—1994 гадах Ракар быў першым сакратаром Сацыялістычнай партыі Францыі, аднак пасля некалькіх электаральных няўдач саступіў лідарства ў партыі. Затым некаторы час быў сенатарам ад дэпартамента Івелін.
З 1999 года член Еўрапарламента, да 2004 года быў старшынёй камісіі па правах чалавека, замежных спраў, бяспекі. Актыўна ўдзельнічаў у еўрапейскай палітыцы.