Мікалай Фёдаравіч Кунін (27 снежня 1903, с. Пакроўскае, Чулымскі раён, Новасібірская вобласць, Расія — 23 чэрвеня 1968) — фізік. Доктар фізіка-матэматычных навук (1944), прафесар (1944).
Скончыў Нованікалаеўскае рэальнае вучылішча імя Дома Раманавых, Нованікалаеўскую мужчынскую гімназію, Інстытут павышэння кваліфікацыі кадраў народнай адукацыі (Томск, 1931).
Працаваў у Алтайскім краі (1923—1932, настаўнік), Сібірскім фізіка-тэхнічным інстытуце Томскага дзяржаўнага ўніверсітэта (з 1932, навуковы супрацоўнік), Чалябінскім інстытуце механізацыі і электрыфікацыі сельскай гаспадаркі (з 1938, загадчык кафедры фізікі, у 1947—1954 — намеснік дырэктара па навуковай і вучэбнай рабоце), адначасова ў Чалябінскім дзяржаўным педагагічным інстытуце (1940—1961, загадчык кафедры агульнай і тэарэтычнай фізікі) і Чалябінскім політэхнічным інстытуце (1959—1961, загадчык кафедры фізікі), Беларускім дзяржаўным універсітэце (з 1961, загадчык кафедры фізікі цвёрдага цела і паўправаднікоў, кіраўнік праблемнай лабараторыі паўправадніковай тэхнікі).
Навуковыя інтарэсы: пластычная дэфармацыя цвёрдых цел; вывучэнне механічных і электрычных уласцівасцей металаў.