У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Някрасаў.
Мікалай Уладзіміравіч Някрасаў (18 снежня 1900 — 4 кастрычніка 1938) — рускі эсперантыст і перакладчык на эсперанта, пісьменнік, паэт, журналіст і крытык.
Нарадзіўся ў Маскве ў 1900 годзе. У 15 гадоў вывучыў эсперанта. У 1918-1919 гадах быў рэдактарам уласнаручна выдаваемага выдання Juna Mondo («Юны свет»). Стаў сузаснавальнікам літаратурнага рэв’ю La Nova Epoko («Новая эпоха») у 1922 годзе і быў яго рэдактарам да 1930 года. Сярод дзейнасці «Новай эпохі» можна адзначыць адкрыты ліст міністру адукацыі Францыі Лявону Берару(руск.) бел., які ў чэрвені 1922 года забараніў выкладанне эсперанта ў французскіх навучальных установах як «патэнцыйна небяспечнага» (у лісце міністру дзякавалі за павышэнне папулярнасці эсперанта і раілі далей забараніць французскую мову, на якой апублікавана яшчэ больш рэвалюцыйных твораў). У 1933 годзе рэдагаваў зборнік артыкулаў «Новыя праблемы мовазнаўства»[3].
Перш за ўсё вядомы як перакладчык рускай вершаванай класікі на эсперанта. Паэтычная спадчына самога Някрасава друкавалася ў розных перыядычных выданнях. На яго творчасць паўплывалі прадстаўнікі рускага сімвалізму, такія як Блок і Бальмонт[3].
У сярэдзіне 1930-х гадоў Някрасаў разам з іншымі членамі эсперантистского руху ў СССР стаў аб’ектам сталінскага тэрору і 4 лістапада 1938 года быў расстраляны[3]. Пасмяротна рэабілітаваны 26 лістапада 1957 года.