У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Белы. Мікалай Рыгоравіч Белы (1914—1976) — беларускі спецыяліст у галіне пульманалогіі і фтызіятрыі. Кандыдат медыцынскіх навук (1954)[1]. Заслужаны ўрач Беларускай ССР (1971).
Нарадзіўся ў Пэрвамайску Мікалаеўскай вобласці ў сям’і рабочага. Скончыў Адэскі медыцынскі інстытут у 1938 годзе. Урач супрацьтанкавага дывізіёна Далёкаўсходняй арміі, удзельнічаў у баях на рацэ Халхін-Гол, 1938—1939; дывізіённы ўрач стралковай дывізіі Далёкаўсходняй ваеннай акругі, 1939—1941[2].
Падчас Вялікай Айчыннай вайны дывізіённы ўрач стралковай дывізіі Заходняга фронту, быў у акружэнні праціўніка, 1941; начальнік медыцынскай службы Бярэзінскага партызанскага злучэння, 1941—1944. Старэйшы інспектар, начальнік упраўлення Наркамздрава БССР, 1944—1946; навуковы супрацоўнік Беларускага НДІ туберкулёзу, 1946—1949. Асістэнт кафедры туберкулёзу Мінскага медыцынскага інстытута, 1949—1957; прысуджана вучоная ступень кандыдата медыцынскіх навук, 1954[2].
Загадчык кафедры туберкулёзу Мінскага медыцынскага інстытута, 1957—1971, адначасова дэкан лячэбнага факультэта, 1957—1958; прысвоена вучонае званне дацэнта, 1959. Дацэнт кафедры туберкулёзу Мінскага медыцынскага інстытута, 1971—1976[2].
Памёр у Мінску, пахаваны на Паўночных могілках[2].
Выкладаў на кафедры туберкулёзу Мінскага медыцынскага інстытута[1].
Выканаў кандыдацкую дысертацыю «Эндаплеўральны метад разбурэння плеўральных зрашчэнняў пры лёгачным пнеўматораксе», 1953[2].
Аўтар больш за 50 навуковых прац. Кіраваў выкананнем 2 кандыдацкіх дысертацый. Браў удзел у рабоце міжнароднай канферэнцыі па праблемах туберкулёзу, 1971[2].
Старшыня Мінскага гарадскога навуковага таварыства фтызіятраў, 1960-1976[2].