wd wp Пошук: ⬜

Мікалай Венядзіктавіч Раманаў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Раманаў. Мікалай Венядзіктавіч Раманаў (1863 - ?) - грамадзянскі інжынер, архітэктар[1].

Біяграфія

Нарадзіўся ў 1863 годзе[1], паходзіў з обер-афіцэрскіх дзяцей[2].

Пасля заканчэння Астраханскага рэальнага вучылішча паступіў у Інстытут грамадзянскіх інжынераў у 1882 годзе[1]. Скончыў тут курс па 1-м разрадзе ў 1887 годзе. Мікалай Венядзіктавіч вызначыўся на службу малодшым архітэктарам у гродзенскае губернскае праўленне і праз тры гады быў прызначаны малодшым архтэктарам таго праўлення[1]. Акрамя гэтага М. Раманаў складаўся архітэктарам-ацэншчыкам нерухомых маёмасцяў у г. Гродне, якія прад’яўляліся для залогу ў тульскім зямельным банку ў Санкт-Пецярбургу[1].

З 1893[3] па 1900 год М. Раманаў быўгродзенскім губернскім архітэктарам(руск.) бел.[4].

12 лютага 1900 года ў сувязі са смерцю гродзенскага губернскага інжынера В. Ф. Нябольсіна быў часова прызначаны выконваючым яго абавязкі[2], але праз паўгода М. Раманава вызвалілі ад усіх абавязкаў і пасад «За прызначэннем на пасаду старэйшага інжынера па дарожнай частцы Гродзенскага губернскага распарадчага камітэта». З гэтага часу галоўным клопатам Раманава сталі губернскія масты і дарогі[2].

15 жніўня 1901 года быў адкрыты мураваны Губернатарскі мост праз Гараднічанку [2].

У 1906-09 гадах прымаў актыўны ўдзел у пабудове Пятроўска-Мікалаеўскага моста праз раку Нёман ў горадзе Гродне[2]. За гэта М. Раманаў атрымаў Найвысокую падзяку ад яго Імператарскай Вялікасці[5].

З пачаткам Першай сусветнай вайны М. В. Раманаў быў адкамандзіраваны ў 1-ы раён ваенна-дарожных прац, а затым у распараджэнне начальніка ваенна-дарожнага ўпраўлення Паўночнага фронту. Яго галоўным абавязкам там было будаўніцтва і аднаўленне разбураных у ходзе баявых дзеянняў дарог. У сувязі з абвастрэннем хранічнай хваробы 1 красавіка 1916 года старшы дарожны інжынер быў адкамандзіраваны ў распараджэнне Гродзенскага губернскага распарадчага камітэта[6].

Пасля эвакуацыі ў глыб краіны па заканчэнні вайны вярнуўся ў Гродна, дзе і памёр у 1927 годзе. Пахаваны на праваслаўных могілках Гродна побач са сваёй маці[2].

Творчасць

1888[1]:
- капітальны рэмонт мураванай царквы і новая званіца ў Сынкавічах Слонімскага павета
- новая мураваная званіца ў Слоніме
1889-91[1]:

- мураваная Свята-Мікалаеўская царква ў Белавежы Пружанскага павета
  - мураваная Свята-Мікалаеўская царква ў Крупчыцах Кобрынскага павета [7]
  - драўляная Свята-Міхайлаўская царква ў Гутаве Кобрынскага павета [8]
  - драўляны будынак для нармальнай вясковай лячэбніцы на 10 ложкаў у Белавежы Пружанскага павета
  - мураваны двухпавярховы дом для праўлення і паштова-тэлеграфнай канторы ў г. Гродне
  - 60 драўляных мастоў ад 1 да 50 сажаняў даўжыні
1904[9]:
- Будынак гродзенскага народнага дома (саўмесна з Л. Лангадам)

Узнагароды

залатая булаўка з ізумрудам (1894)
ордэн Святога Станислава 3-й ступені (1895)
залаты гадзіннік з ланцужком (1897)
сярэбраны медаль «У гонар валадарання імператара Аляксандра III» на Аляксандраўскай стужцы (1897)
ордэн Святой Ганны 3-й ступені (1900)
ордэн Святога Станіслава 2-й ступені (1911)
медаль «У памяць 300-годдзя валадарання дома Раманавых» (1913)

Адрасы

У Гродне жыў на Паліцэйскай вуліцы ў доме Карсунскага[10].

Зноскі

1 2 3 4 5 6 7 Барановский Г. В. Юбилейный сборник сведений о деятельности бывших воспитанников Института гражданских инженеров (Строительного училища) 1842—1892. С. 291
1 2 3 4 5 6 Николай Венедиктович Романов (1863—1927) (руск.)
↑ Памятная книжка по Гродненской губернии на 1895 год. Стр. 24
↑ Памятныя кніжкі Гродзенскай губерні за адпаведныя гады
↑ «Правительственный вестник(руск.) бел.» (1910, № 251)
↑ НГАБ у г. Гродне, ф. 2, воп. 37, спр. 1330 , лл. 1-6.
↑ у іншых крыніцах аўтарства прыпісана А. Рэмеру
↑ Мікалай Венядзіктавіч Раманаў на сайце Radzima.org
↑ АРХІТЭКТУРА ТЭАТРАЎ Архівавана 18 кастрычніка 2021.
↑ В. Н. Черепица. ГРОДНЕНСКИЙ ПРАВОСЛАВНЫЙ НЕКРОПОЛЬ (С ДРЕВНЕЙШИХ ВРЕМЕН ДО НАЧАЛА XX ВЕКА)