Мікалай Аляксеевіч Ізобаў (нар. 23 студзеня 1940, в. Красыні, Лёзненскі раён, Віцебская вобласць) — беларускі матэматык. Акадэмік НАН Беларусі (1994). Доктар фізіка-матэматычных навук (1979), прафесар (1990).
Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Пасля заканчэння Янавіцкай сярэдняй школы з 1958 г. вучыўся на фізіка-матэматычным факультэце Віцебскага педінстытута, у 1962 г. пераведзены на матэматычны факультэт БДУ. Скончыўшы яго, у 1966-67 гг. вучыўся ў аспірантуры. Пасля абароны кандыдацкай дысертацыі (1967) працаваў спачатку асістэнтам, потым малодшым навуковым супрацоўнікам у БДУ. З 1969 г. працуе ў Акадэміі навук БССР: у 1969—1980 гг. намеснік галоўнага рэдактара ўсесаюзнага часопіса «Дифференциальные уравнения», у 1980—1986 гг. старшы навуковы супрацоўнік, у 1986—1993 гг. загадчык лабараторыі, з 1993 г. загадчык аддзела Інстытута матэматыкі НАН Беларусі. Адначасова ў 1995—1999 гг. загадчык кафедры Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта.
М. А. Ізобаў — вядомы спецыяліст у тэорыі характарыстычных паказчыкаў Ляпунова і тэорыі ўстойлівасці па лінейным прыбліжэнні. Навуковыя працы па звычайных дыферэнцыяльных ураўненнях і тэорыі ўстойлівасці. Атрымаў крытэрый устойлівасці паказчыкаў Ляпунова, алгарытм іх вылічэння і ацэнку мінімуму. Развязаў прыватную, а ў некрытычным выпадку агульную задачу Ляпунова пра экспаненцыйную ўстойлівасць па лінейным набліжанні.
Больш за 200 навуковых прац, у т.л. 2 манаграфіі.
Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь у галіне навукі і тэхнікі (2000, у сааўтарстве) — за цыкл прац «Даследаванне асімптатычных уласцівасцей дыферэнцыяльных і дыскрэтных сістэм». Ордэн Францыска Скарыны (2000).