Марыя Гро́льмусец, нямецкі варыянт — Марыя Караліна Элізабет Грольмус (в.-луж.: Marja Grólmusec, ням.: Maria Karoline Elisabeth Grollmuß, 24 красавіка 1896, Лейпцыг, Германія — 6 жніўня 1944, канцэнтрацыйны лагер Равенсбрук, Германія) — лужыцкая грамадская дзяячка, журналістка, публіцыст і дзеяч сацыялістычнага супраціву супраць нацысцкага рэжыму ў Германіі.
Марыя Грольмусец нарадзілася 24 красавіка 1896 года ў Лейпцыгу ў сям’і доктара філалогіі і дырэктара школы Яна Грольмуса (Ёганес Грольмус). У снежні 1917 года скончыла педагагічнае вучылішча ў Лейпцыгу[3], пасля чаго стала выкладаць у пачатковай школе ў дзяржаўнай школе ў Лейпцыгу. У 1918 годзе ўступіла ў лужыцкую культурна-грамадскую арганізацыю «Маціцы сербскай». Вучылася на філалагічным і гістарычным факультэтах Лейпцыгскага і Берлінскага ўніверсітэтаў. Падчас навучання была членам Лігі сацыялістычных студэнтаў. У 1928 годзе абараніла дысертацыю на суісканне навуковай ступені доктара навук па тэме «Ёзэф Герэс і дэмакратыя». У гэты ж час пачала пісаць публіцыстычныя артыкулы ў газеце «Rhein-Mainische Volkszeitung», якая належала левай фракцыі нямецкай Партыі Цэнтра і супрацоўнічала з каталіцкім часопісам «Die Schildgenossen», які выдавала каталіцкае моладзевы рух «Quickborn». У 1927 годзе ўступіла ў Сацыял-дэмакратычную партыю Германіі, з якой была выключана з-за прыхільнасці камуністычным ідэям. У 1929 годзе ўступіў у Камуністычную партыю Германіі, з якой неўзабаве была выключаная пасля ўступлення ў бухарынісцкую апазіцыйную Камуністычную партыю. У 1932 годзе ўступіла у Сацыялістычную рабочую партыю Германіі.
Пасля прыходу да ўлады нацыстаў супрацоўнічала з рэвалюцыйнымі сацыялістамі (Arbeitskreis Revolutionärer Sozialisten) і займалася незаконнай палітычнай дзейнасцю. Перавозіла нелегальныя друкаваныя выданні з Чэхаславакіі і суправаджала палітычных уцекачоў пры перасячэнні мяжы. Для гэтага яна выкарыстала дом свайго бацькі ў вёсцы Дорф-Радзібор ў Верхняй Лужыце. Падтрымлівала палітычныя адносіны з апазіцыйнымі групамі СДПГ, КПГ і аўстрыйскімі сацыялістамі Ота Баўэра.
7 лістапада 1934 года была арыштаваная разам са сваім таварышам па падпольнай дзейнасці Германам Рэйнмутам[4]. Утрымлівалася ў зняволенні ў Дрэздэне. 23 лістапада 1935 года была асуджаная Народнай судовай палатай на шэсць гадоў турэмнага зняволення ў Вальдхайме. Падчас зняволення з-за хваробы шчытападобнай залозы ёй прапанавалі свабоду пры ўмове адмовы ад падпольнай дзейнасці. Пасля яе адмовы яна была пераведзена ў снежні 1940 года ў канцэнтрацыйны лагер Равенсбрук, дзе памерла 6 жніўня 1944 года ад раку.