Ліктар (лац.: lictor)[1] — асобы від дзяржслужачых; згадваюцца ў гісторыі з часу кіравання ў Рыме этрускіх цароў (VII стагоддзе да н.э.)[1]. Першапачаткова ліктары былі выканаўцамі распараджэнняў магістратаў cum imperio. Пазней выконвалі толькі парадныя і ахоўныя функцыі пры іх, якія складаліся ў суправаджэнні вышэйшых магістратаў і назіранні, каб тым аказвалі належныя ўшанаванні. Былі ўзброены фасцыямі.[2]
Ліктары прызначаліся, як правіла, з ліку вольнаадпушчанікаў. Колькасць ліктараў у суправаджэнні непасрэдны залежала ад пасады суправаджанай асобы:
У перыяд ранняй рэспублікі, да ўвядзення закона аб provocatio, ліктары прыводзілі ў выкананне смяротны прысуд над рымскімі грамадзянамі.
1 2 Існуе дзве версіі паходжання слова:
↑ Ликторы // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.) . — СПб., 1890—1907.