Людміла Іванаўна Чалоўская (нар. 25 верасня 1924, г. Магілёў — 7 лістапада 1943, Барысаў) — удзельніца партызанскага руху на Барысаўшчыне ў Вялікую Айчынную вайну.
Нарадзілася 25 верасня 1924 года ў Магілёве ў сям’і ваеннаслужачага. Член ВЛКСМ з 1940 г. 3 1935 г. жыла ў Барысаве. Вясною 1941 года скончыла 8 класаў 2-й сярэдняй школы. 3 ліпеня 1941 г. член камсамольска-маладзёжнай групы Барысаўскага камуністычнага падполля. Распаўсюджвала лістоўкі, збірала зброю і боепрыпасы, звесткі аб размяшчэнні нямецкіх войск. 3 лютага 1942 г. разведчыца і сувязная партызанскага атрада імя Ф. Э. Дзяржынскага брыгады «Дзядзькі Колі», з ліпеня 1943 г. — у партызанскай спецыяльнай групе НКДБ СССР «Артур». Падтрымлівала сувязь з падпольнымі групамі ў Барысаве, перадавала ім міны, узрыўчатку для дыверсій, збірала звесткі разведкі для партызан, здабывала бланкі пашпартоў, удзельнічала ў арганізацыі ўцёкаў ваеннапалонных. Дом, дзе жыла маці Люсі ў Барысаве, быў явачнай кватэрай[en] партызанскіх сувязных і падпольшчыкаў.
3 кастрычніка 1943 г. пры выкананні чарговага задання Л. I. Чалоўская была схоплена гітлераўцамі і кінута ў Барысаўскую турму. Пасля катаванняў расстраляна ў ноч з 6 на 7.11.1943 г.
Пасмяротна ўзнагароджана 2 ордэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені.
Імем адважнай партызанкі названы вуліца і піянерская дружына сярэдняй школы № 13 у Барысаве. У 1958 годзе ў Барысаве пастаўлены помнік Люсі Чалоўскай (скульптар С. Селіханаў, архітэктар Г. Калюжны).