Леанід Ісакавіч Окунь (29 снежня 1929, Мінск — 26 красавіка 2015, Тэль-Авіў) — самы малады (15 гадоў) кавалер двух ордэнаў Славы ў Чырвонай Арміі[1].
Нарадзіўся ў Мінску. Старэйшы брат і бацька Леаніда яшчэ да пачатку вайны знаходзіліся на службе ў войску. Леанід з маці і сёстрамі не паспелі эвакуіравацца, і, як і ўсе яўрэі, апынуліся ў Мінскім гета[2].
Узімку 1941 года маці Леаніда аддала ўсе астатнія сямейныя каштоўнасці за тое, каб сына вывелі з гета і з горада і схавалі ў беларускай сям’і на хутары. Жанчына, якая вывела Леаніда, забрала золата, а хлопчыка кінула замярзаць у лесе. Выпадкова на яго натыкнуліся партызаны, і Леанід Окунь стаў партызанскім звязнікам і правадніком з гета ў 3-м атрадзе імя Суворава брыгады імя Чапаева. Вывеў з гета каля пяцідзесяці чалавек, але сваю сям’ю не паспеў. Пасля таго, як нехта ў Мінску данёс паліцэйскім, што Леанід знаходзіцца ў партызанах, немцы павесілі ў гета ўсіх яго родных — восем чалавек[2].
Затым Леанід Окунь ваяваў у складзе партызанскага атрада 106 пад камандаваннем Зорына[2].
У 1944 годзе, прыпісаўшы сабе два гады па ўзросту, дамогся залічэння ў роту аўтаматчыкаў 563-га стралковага палка 153-й стралковай дывізіі(руск.) бел., затым яго перавялі ў разведвальны ўзвод палка.
У верасні 1944 года ў складзе групы выведнікаў пятнаццацігадовы Леанід Окунь змог у адзіночку ўзяць у палон нямецкага афіцэра і з дапамогай астатніх даставіць яго жывым для допыту. Праз два дні, падчас наступнай разведкі, Леанід быў цяжка паранены ў жывот і спіну[2].
За злоў і дастаўку важнага «языка(руск.) бел.» ў верасні 1944 узнагароджаны «Ордэнам Славы III ступені»[2][1].
У лістападзе таго ж 1944 года ў Польшчы падчас штурму нямецкай вышыні ўсё яшчэ пятнаццацігадовы Леанід Окунь удзельнічаў у баі ў складзе палкавой разведкі, якую выставілі ў першым ланцугу атакуючых. Убачыўшы, што сцяганосец палка забіты, Леанід падбег да яго, падняў сцяг і ва ўвесь рост пайшоў наперадзе палка ў атаку. Быў паранены разрыўной куляй у правае сцягно і выцягнуты з поля бою[2].
За гэты подзвіг у лістападзе 1944 года ўзнагароджаны «Ордэнам Славы II ступені»[2][1].
Таксама падчас службы ў франтавой разведцы быў прадстаўлены да ордэнаў Чырвонага Сцяга і Чырвонай Зоркі, але па нявысветленых прычынах гэтыя ўзнагароды не атрымаў[2].
Усяго за час службы атрымаў восем раненняў[2].
Пасля вайны Леанід Окунь паспрабаваў скончыць сярэднюю школу, чаму перашкодзіла вайна, і яму давялося пайсці ў чацвёрты клас. Неўзабаве пакінуў школу і быў залічаны ў школу юнгаў(руск.) бел. ў Ліепаі, патрапіўшы ў групу падрыхтоўкі электрыкаў. Далей служыў у Балтыйскім флоце на тральшчыку. З-за падарванага франтавымі раненнямі здароўя праз два з паловай гады быў з флоту камісаваны.
Вярнуўся ў Мінск, працаваў электрыкам, вучыўся ў вячэрняй школе, завочна скончыў Маскоўскі энергетычны Інстытут. Атрымаўшы дыплом, больш за дваццаць гадоў прапрацаваў галоўным энергетыкам аднаго з мінскіх заводаў. Пасля гэтага нечакана пайшоў працаваць загадчыкам пастановачнай часткай у Мінскім тэатры оперы і балета таксама афармляў спектаклі ў тэатры імя Янкі Купалы.
У пачатку 1990-х гадоў рэпатрыяваўся(руск.) бел. ў Ізраіль. У першы ж год жыцця ў яўрэйскай дзяржаве атрымаў ганаровае запрашэнне запаліць у Іерусаліме адну з шасці свечак на цырымоніі ў «Дзень Катастрофы(руск.) бел.». Памёр у Тэль-Авіве ў 2015 годзе.