Леанарда Боф (парт.: Leonardo Boff; нар. 14 снежня 1938) — бразільскі каталiцкi святар, тэолаг і сацыёлаг, былы член ордэна францысканцаў, адзін з вядучых тэарэтыкаў «тэалогіі вызвалення».
Леанарда Боф нарадзіўся 14 снежня 1938 г. у бразільскім гарадзе Канкардыя. Яго бацькі былі нашчадкамі італьянскіх імігрантаў. З ранняга дзяцінства каталіцызм стаў важным фактарам, якія паўплывалі на фарміраванне яго поглядаў. Вывучаў філасофію і тэалогію ў бразільскіх універсітэтах ў Курытыбе (штат Парана) і Петраполісе (штат Рыа-дэ-Жанейра), спецыялізаваўся ў галіне дагматычнай тэалогіі ў Мюнхенскім універсітэце пад кіраўніцтвам вядомых нямецкіх тэолагаў К. Ранера, Л. Шэфчыка і Х. Фрыза.
У 1959 годзе Боф уступіў у Ордэн францысканцаў.
У 1970 годзе стаў доктарам філасофіі i тэалогii ў Мюнхенскім універсітэце.
Пасля публiкацыi ў 1981 годзе кнігі «Царква: харызма і ўлада», у якой Боф папракаў царква за тое, што яна не выступае ў абарону бедных, а іерархію — за тое, што яна стварыла своеасаблівую «манархічную структуру», ён быў выкліканы (7 верасня 1984 г.) ў Ватыкан, дзе Кангрэгацыя веравучэння прадпісала яму на год адмовіцца ад публічных выступаў (накладзены зарок маўчання быў зняты ў 1986 г.)
У 1992 годзе Боф выйшаў з францішканскага ордэна.
У 1993 годзе ён быў зацверджаны ў якасці прафесара этыкі, філасофіі рэлігіі і экалогіі ў Дзяржаўным універсітэце Рыа-дэ-Жанейра.
У 2012 годзе Боф уступіў у міжнародную групу каталіцкіх навукоўцаў, якія ў выдалі юбілейную дэкларацыю аб рэформе Каталіцкай царквы[4].
У сакавіку 2013 Боф пракаментаваў выбары Францыска на пасаду Папы Рымскага: «Я натхнёны гэтым выбарам, я разглядая яго ў якасці залогу прастаты для царквы»[5]. Ён дадаў, што новы Папа кансерватыўны ў многіх адносінах, але мае ліберальныя погляды па некаторых прадметы[6].
Большую частку свайго жыцця Боф працавуе ў якасці прафесара ў акадэмічных абласцях тэалогii, этыкі і філасофіі па ўсёй Бразiлiі, а таксама ў якасці лектара ў многіх універсітэтах за мяжой, такіх як Лісабонскі універсітэт, Барселонскі універсітэт, Універсітэт Лунда, Універсітэт Осла, Універсітэт Турына і іншыя.
З пачатку 60-ых гадоў бацька Бофа пачынае распрацоўваць асновы сваёй духоўнай і сацыяльнай дактрыны, моцна звязаннай з «тэалогіяй вызвалення». Асноўнай тэмай яго разваг становіцца «праява божай благадацi ў паўсядзённым жыцці чалавека». Разважанні бацькі моцна прыцягвалі Бофа, які, знаходзячыся пад уплывам бацькавай філасовіі і ідэй хрысціянскага сацыялізму пераканаўся, што капіталістычная сістэма прыгнятае просты народ, супярэчыць хрысціянству[7][8].
Пазней, будучы доктарам тэалогii, Боф увязваў тэалогію вызвалення з хрысталогіяй, распрацоўваўшы такую хрысталогію, якая, па яго перакананнях, адказвае патрэбам яго краіны і Лацінскай Амерыкі ў цэлым. Прынцыпы, якія Бофф лічыць першачарговымі гэта: