Асноўны артыкул: Глеба
Кіслотнасць глебы[1] — здольнасць глебы праяўляць уласцівасці кіслот.
Наяўнасць іёнаў вадароду (Н-іёнаў) у глебавым растворы, а таксама абменных іёнаў вадароду і алюмінія ў глебавым паглынальным комплексе пры няпоўнай нейтралізацыі надае глебе кіслую рэакцыю.
Для характарыстыкі глебавай кіслотнасці выкарыстоўваецца шэраг паказчыкаў:
Падвышаная кіслотнасць глебы негатыўна адбіваецца на росце большасці культурных раслін за кошт памяншэння даступнасці шэрагу макра- і мікраэлементаў, і наадварот, павелічэнні растваральнасці таксічных злучэнняў марганцу, алюмінія, жалеза, бора і інш., а таксама пагаршэнні фізічных уласцівасцяў. Для зніжэння кіслотнасці прыбягаюць да вапнавання[2].
Падкісленне глебы (недапушчальны да ўжывання тэрмін-сінонім Закісленне глебы)[1] — змена кіслотна-асноўных уласцівасцяў глебы, выкліканае прыродным глебаўтваральным працэсам, паступленнем забруджвальных рэчываў, занясеннем фізіялагічна кіслых угнаенняў і іншымі відамі антрапагеннага ўздзеяння.