Карал Штэкер (чэшск.: Karel Stecker, ням.: Karl Stecker; 2 лютага 1861, Косманасі — 13 сакавіка 1918, Млада-Болеслаў) — адзін з вядучых чэшскіх музычных тэарэтыкаў пачатку XX стагоддзя[5], кампазітар, арганіст, музычны педагог. Брат вандроўцы Антаніна Штэкера.
Вывучаў філасофію ў Карлавым універсітэце ў Отакара Госцінскага і адначасова арган і тэорыю музыкі ў Пражскай школе арганістаў у Францішака Скугерскага. У 1885—1892 гг. рэгент хору ў пражскай царкве Святой Уршулі.
Пераважна вядомы як шматгадовы (з 1889 г.) выкладчык кампазіцыі, кантрапункту і аргана ў Пражскай кансерваторыі, музыкант, вучнямі якога былі многія вядучыя майстры чэшскай музыкі першай паловы XX стагоддзя — Віцезслаў Новак, Іозеф Сук, Багуслаў Марціну, Отакар Ерэміяш, Отакар Зіх і іншыя — у некаторых выпадках маюць складанасці ў паразуменні з кансерватыўным настаўнікам[6].
Як тэарэтык выступаў прыкметным апанентам Гуга Рымана. Апублікаваў двухтомную «Усеагульную гісторыю музыкі» (чэшск.: Všeobecný dějepis hudby; 1892, некалькі перавыданняў). У 1907—1919 гг. разам з Каралам Гофмайстэрам рэдагаваў газету «Музычны агляд» (чэшск.: Hudební revue).
Штэкеру належыць шэраг арганных і харавых твораў, пераважна царкоўных.