Каныш Імантаевіч Сатпаеў, каз.: Қаныш Имантайұлы Сәтбаев (31 сакавіка [12 красавіка] 1899, аул Акелінскай воласці[1], Паўладарскі павет, Расійская імперыя — 31 студзеня 1964, Масква) — савецкі акадэмік геолаг, арганізатар навукі і грамадскі дзеяч[2]. Адзін з заснавальнікаў савецкай металагенічнай навукі, заснавальнік казахстанскай школы металагеніі[3].
Доктар геолага-мінералагічных навук (1942), прафесар (1950), акадэмік АН Казахскай ССР (1946), сапраўдны член АН СССР (1946), першы прэзідэнт Акадэміі навук Казахскай ССР[4]. Атрымаў слыннасць як геолаг, які адкрыў Улутау-Джэзказганскае радовішча медзі, якое было на тое час найбуйнейшым па прагназаваных запасах[5].
К. І. Сатпаеву прыналежыць больш 200 навуковых прац па пытаннях геалогіі, вывучэнні і засваенні мінеральных рэсурсаў і развіцці навукі ў Казахстане. За навуковыя працы яму былі прысвоены званні лаўрэата Сталінскай і Ленінскай прэмій[6]. Первые публикации он сделал в 1927 годзе, в 1952 годзе они не выходили.