У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Гарачка. Зінаіда Дзмітрыеўна Гарачка (11 чэрвеня 1931, Высачаны, Лёзненскі раён —) — майстар абутковага вытворчага аб’яднання «Луч» Міністэрства лёгкай прамысловасці Беларускай ССР. Герой Сацыялістычнай Працы (1966)[1].
Нарадзілася ў 1931 годзе ў рабочай сям’і ў вёсцы Высачаны. Да пачатку вайны скончыла чатыры класы школы. У 1943 годзе была адпраўлена ў Германію на прымусовыя працы(руск.) бел.. Пасля вяртання на радзіму скончыла пяты клас і з’ехала ў Мінск, дзе стала навучацца ў рамесным вучылішчы № 11, пасля заканчэння якога працавала з 1948 года швяёй-нарыхтоўшчыцай на Мінскай абутковай фабрыцы імя Калініна (пазней — аб’яднанне «Луч»). У 1951 годзе скончыла курсы павышэння кваліфікацыі, выкладала вытворчае навучанне ў школе ФЗН(руск.) бел. пры фабрыцы (пазней — СГПТВ № 43). Без адрыву ад вытворчасці скончыла тэхнікум лёгкай прамысловасці ў Мінску ў 1965 годзе[1]. З 1952 года — майстар швейнага ўчастка цэха мадэльнага жаночага абутку. У 1965 годзе ўступіла ў КПСС[1].
Была ініцыятарам сацыялістычнага спаборніцтва па засваенні і замяшчэнні сумежных спецыяльнасцяў, у выніку чаго на абутковай фабрыцы значна ўзрасла прадукцыйнасць працы. Датэрмінова выканала заданні сямігодкі(руск.) бел.. Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 9 чэрвеня 1966 года за выдатныя заслугі ў выкананні заданняў сямігадовага плана і дасягненне высокіх тэхніка-эканамічных паказчыкаў па вытворчасці тканін, трыкатажу, абутку, швейных вырабаў і іншай прадукцыі лёгкай прамысловасці ўдастоена звання Героя Сацыялістычнай Працы з уручэннем ордэна Леніна і залатога медаля «Серп і Молат».
З 1981 года працавала майстрам вытворчага навучання СГПТВ № 34 у Мінску.
У 1986 годзе выйшла на пенсію. Пражывае ў Мінску.
Напісала некалькі аўтабіяграфічных твораў:
У 2015 годзе ў Лёзна была адкрыта Алея Славы, на якой знаходзіцца стэла з партрэтам Зінаіды Гарачка[2].