Залман Давыдавіч Віхнін[1] (1909—1943), удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, агітатар 288-га стралковага палка 181-й стралковай дывізіі 13-й арміі Цэнтральнага фронту, Герой Савецкага Саюза, капітан.
Нарадзіўся ў чэрвені 1909 года ў вёсцы Шчадрын Жлобінскага раёна Гомельскай вобласці ў сям’і служачага. Яўрэй. Член ВКП(б)/КПСС з 1938 года. Скончыў няпоўную сярэднюю школу.
У 1939 годзе прызваны ў рады Чырвонай Арміі. Удзельнічаў у паходзе савецкіх войскаў у Заходнюю Беларусь у 1939 годзе. У баях Вялікай Айчыннай вайны з лютага 1943 года. Ваяваў на Цэнтральным фронце.
Пачаў баявы шлях ад Сталінграда. Пасля Сталінграда была Курская дуга, а затым, у верасні 1943 года, трэба было вызваляць абласны цэнтр на Украіне — Чарнігаў. Пасля вызвалення населеных пунктаў Анісаў(руск.) бел. і Калычоўка(руск.) бел., размешчаных паблізу Чарнігава, полк, фарсіраваўшы Дзясну, павінен быў штурмам авалодаць паўднёва-заходняй бокам горада.
У той напружаны момант агітатар З. Д. Віхнін быў сярод байцоў падраздзяленняў днём і ноччу[1]. Ён распавядаў аб мужнасці і гераізме салдат і афіцэраў палка, аб масавых злачынствах гітлераўцаў у Чарнігаве, накіроўваў увагу слухачоў на выкананне галоўнай задачы — на перамогу ў маючым адбыцца баю.
У ноч на 21 верасня 1943 года пасля фарсіравання Дзясны капітан З. Д. Віхнін з падраздзяленнямі 3-га батальёна ўдзельнічаў у штурме паўднёва-заходняй ускраіны горада — прадмесця Падусаўкі — і першым з групай байцоў уварваўся на адну з вуліц горада. Пасля Чарнігава байцам трэба было фарсіраваць Дняпро.
Капітан З. Д. Віхнін размясціўся з групай дэсантнікаў ў прыбярэжным лесе, вывучаючы падыходы да правага берага, на які ім трэба было пераправіцца ноччу.
На досвітку 26 верасня 1943 года, калі быў пададзены сігнал адпраўляцца ад берага, ён першым сеў у лодку. Дэсантнікі нячутна прысталі да берага і тут жа занялі пазіцыі пад абрывам. Агледзеўшыся, сталі шукаць найбольш пакаты пад’ём наверх — да лініі абароны гітлераўцаў. Нарэшце знайшлі і падрыхтаваліся, чакаючы каманды. Па маўклівым сігнале капітана байцы хутка дабраліся да траншэі ворага і перабілі праціўніка.
Затым капітан З. Д. Віхнін павёў групу ўглыб, каб пашырыць плацдарм. Зусім побач знаходзілася вёска Бярозкі Брагінскага раёна Гомельскай вобласці[1]. За ім іншае сяло — Новая Ёлча. Калі атрымаецца ўзяць абедзве вёскі, то задача будзе вырашана цалкам, і праз Дняпро змогуць пераправіцца ўсе іншыя падраздзяленні палка.
У Бярозках праціўнік паспрабаваў аказаць супраціў. Завязалася гарачая сутычка. Але неўзабаве вораг, не вытрымаўшы напору і рашучасці дэсантнікаў, адступіў да Новай Ёлчы. Да світання і Новая Ёлча была ачышчана ад гітлераўцаў. Але гэта байцы групы капітана З. Д. Віхніна зрабілі ўжо без свайго камандзіра.
Капітан Залман Давыдавіч Віхнін загінуў у баі пры штурме Новай Ёлчы[1]. Калі Днепр фарсіравалі асноўныя сілы палка, а затым і дывізіі, праклаўшыя ім шлях дэсантнікі пераправілі цела камандзіра назад і пахавалі яго ў Чарнігаве.
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 16 кастрычніка 1943 года за мужнасць і гераізм, праяўленыя пры фарсіраванні Дняпра і утрыманні плацдарма на яго правым беразе капітану Залману Давыдавічу Віхніну пасмяротна прысвоена званне Героя Савецкага Саюза.
Узнагароджаны ордэнам Леніна.
Яго імем названа вуліца ў роднай вёсцы[2].
Залман Давыдавіч Віхнін на сайце «Героі краіны»
Тэмы гэтай старонкі (19):