Зако́н Лапла́са — залежнасць капілярнага ціску ад міжфазнага паверхневага нацяжэння і сярэдняй крывізны паверхні ў дадзеным пункце; адзін з асноўных законаў капілярных з’яў.
Устаноўлены П. С. Лапласам у 1806.
Паводле закона Лапласа, перапад гідрастатычнага ціску Δp (капілярны ціск) на паверхні падзелу дзвюх фаз (вадкасць — вадкасць, вадкасць — пара ці газ)
σ
(
1
R
1
1
R
2
)
,
{\displaystyle \Delta p=\sigma \left({\frac {1}{R_{1}}}+{\frac {1}{R_{2}}}\right),}
дзе σ — каэфіцыент паверхневага нацяжэння; R1 і R2 — радыусы крывізны двух узаемна перпендыкулярных нармальных сячэнняў паверхні ў дадзеным пункце (Δp > 0, калі меніск выпуклы, Δp < 0, калі меніск увагнуты).