Дэні Родрык (турэцк.: Dani Rodrik; нар. 14 жніўня 1957, Стамбул — ) — турэцкі эканаміст, спецыяліст па эканоміцы краін, якія развіваюцца і інстытуцыянальных рэформах, прафесар міжнароднай палітычнай эканоміі Урадавай школы Джона Ф. Кенэдзі пры Гарвардскім універсітэце. Раней быў прафесарам сацыяльных навук ім. Альберта Хіршмана Школы сацыяльных навук пры Інстытуце перспектыўных даследаванняў[en] у Прынстане, Нью-Джэрсі.
Мае шэраг публікацый у галіне міжнароднай эканомікі, эканамічнага развіцця, і палітычнай эканоміі. Адзін з асноўных пытанняў, якія знаходзяцца ў цэнтры яго даследаванняў, — гэта пытанне пра тое, што з’яўляецца добрай эканамічнай палітыкай і чаму некаторыя ўрады больш паспяховыя ў гэтым аспекце, чым іншыя. Асноўныя працы: «Эканоміка вырашае: сіла і слабасць „змрочнай навукі“» (Economic Rules: The Rights and Wrongs of the Dismal Science) і «Парадокс глабалізацыі. Дэмакратыя і будучыню сусветнай эканомікі» (The Globalization Paradox: Democracy and the Future of the World Economy). З’яўляецца таксама сурэдактар акадэмічнага часопіса Global Policy[7].
Паходзіць з сям’і сефардских яўрэяў[8]. Пасля заканчэння Robert College ў Стамбуле[9], ён атрымаў ступень А. Б. (дыплом з адзнакай) у Гарвардскім каледжы, затым ступень доктара філасофіі ў галіне эканомікі за дысертацыю «Даследаванні па тэорыі дабрабыту гандлю і валютнай палітыкі» і ступень магістра дзяржаўнага кіравання у Прынстанскім універсітэце.
Пісаў артыкулы па эканоміцы для турэцкай газеты «Radikal» (з ліпеня 2009 года). З’яўляецца сурэдактарам Review of Economics and Statistics.
Імя Родрыка звязана з Нацыянальным Бюро эканамічных даследаванняў[en], Цэнтрам даследаванняў эканамічнай палітыкі (Лондан)[en], Цэнтрам глабальнага развіцця[en], Інстытутам Міжнароднай эканомікі[en] і Саветам па міжнародных адносінах[en]. Дэні Родрык атрымліваў даследчыя гранты ад Carnegie Corporation[en], Фонду Форда і Фонд Ракфелера.
У 2011 годзе далучыўся да зноў створанай World Economics Association у якасці члена выканаўчага камітэта.
Жанаты з дачкой турэцкага генерала ў адстаўцы Чэтына Догана(англ.) бел., які быў прыгавораны да пажыццёвага зняволення (тэрмін быў скарочаны да 20 гадоў) за ўдзел у меркаваным плане перавароту.
Яго кніга 1997 года «Глабалізацыя зайшла занадта далёка?» Была названая «адной з найбольш важных эканамічных кніг дзесяцігоддзя» па версіі часопіса «Bloomberg Businessweek».
У сваім артыкуле ён засяродзіўся на трох аспектах супярэчнасці паміж глабальным рынкам і сацыяльнай стабільнасцю, паказваючы на тую дылему, што ўзнікае пры глабалізацыі, якая агаляе лініі разлома паміж нацыянальнымі дзяржавамі, якія маюць магчымасці і капітал для поспеху на глабальным рынку, і тымі дзяржавамі, у якіх няма гэтага перавагі. Такім чынам, гэтая сістэма вольнага рынку становіцца пагрозай сацыяльнай стабільнасці і мясцовых сацыяльных нормаў[10]. У ходзе аналізу Родрык вылучыў тры прычыны гэтых супярэчнасцяў.
Па-першае, напружанасць выклікаецца глабалізацыяй, паколькі памяншэнне колькасці бар’ераў для гандлю і прамых замежных інвестыцый парадаксальна ўсталёўвае новыя межы паміж нацыямі і групамі, якія могуць скарыстацца перавагамі такіх транснацыянальных адносін і якія не ў стане гэта зрабіць. Родрык адносіць да першай катэгорыі высокакваліфікаваных рабочых, прафесіяналаў і тых, хто мае магчымасць рэалізаваць свае сілы ў тых сферах, дзе яны найбольш запатрабаваныя. Другая катэгорыя ўключае, адпаведна, некваліфікаваных працоўных і полуквалифицированных работнікаў, чые пазіцыі ва ўмовах глабалізацыі становіцца ўсё больш хісткімі.
Па-другое, глабалізацыя спараджае канфлікты ўнутры і паміж нацыямі па-над мясцовых сацыяльных нормаў і сацыяльных інстытутаў. Тэхніка і культура ўсё больш стандартуе, і розныя нацыі, як правіла, дэманструюць непрыманне падобных калектыўных нормаў і каштоўнасцяў, распаўсюджаных на міжнародным узроўні ў стандартызаваных формах.
Нарэшце, па-трэцяе, пагроза глабалізацыі ўзнікае, таму што апошняя надзвычай абцяжарвае забеспячэнне нацыянальнымі урадамі сацыяльнага страхавання.
«Свой падыход Д. Родрык лічыць альтэрнатыўным кансенсусу палітыкаў і эканамістаў, якія выступаюць за безумоўную падтрымку глабалізацыі. Погляд Д. Родрыка на глабалізацыю грунтуецца на двух меркаваннях: (1) рынкі і ўрад дапаўняюць, а не замяняюць адзін аднаго; і (2) існуе мноства мадэляў капіталізму, якія спрыяюць эканамічнаму росквіту»[11].