Дэвід Эдвард Кард (англ.: David Edward Card; нар. 1956, Гуэлф, Антарыа, Канада) — канадска-амерыканскі[7] эканаміст і прафесар эканомікі Каліфарнійскага ўніверсітэта ў Берклі. Узнагароджаны паловай прэміі па эканоміцы імя Альфрэда Нобеля 2021 года «за эмпірычны ўклад у эканоміку працы», а другую палову сумесна атрымалі Джошуа Ангрыст і Гвіда Імбенс[8][9].
Дэвід Кард нарадзіўся ў Гуэлфе, Антарыа, у 1956 годзе[10]. Яго бацькі былі жывёлаводамі[11]. Кард атрымаў ступень бакалаўра мастацтваў ва Універсітэце Куінс у Кінгстане ў 1978 годзе і ступень доктара філасофіі па эканоміцы ў 1983 годзе ў Прынстанскім універсітэце, пасля завяршэння доктарскай дысертацыі пад назвай «Індэксацыя ў доўгатэрміновых працоўных кантрактах» пад кіраўніцтвам Орлі Эшэнфельтэра[12].
Кард пачаў сваю кар’еру ў Вышэйшай школе бізнесу Чыкагскага ўніверсітэта, дзе 2 гады быў дацэнтам кафедры эканомікі бізнесу. Працаваў на факультэце ў Прынстанскім універсітэце з 1983 па 1997 год, перш чым пераехаць у Берклі; з 1990 па 1991 год працаваў запрошаным прафесарам у Калумбійскім універсітэце[13]. З 1988 па 1992 год Кард быў намеснікам рэдактара Journal of Labour Economics, а з 1993 па 1997 год ён быў сурэдактарам Econometrica. З 2002 па 2005 год ён быў сурэдактарам The American Economic Review[13].
У пачатку 1990-х Кард разам са сваім тагачасным калегам з Прынстанскага ўніверсітэта Аланам Б. Кругерам прыцягнуў вялікую ўвагу да таго, што, насуперак шырока распаўсюджанаму меркаванню сярод эканамістаў, павышэнне мінімальнай заработнай платы ў Нью-Джэрсі не прывяло да скарачэння працоўных месцаў у фаст-фудах ў гэтым штаце[14][15][9]. Пазнейшыя даследаванні павышэння мінімальнай заработнай платы, як правіла, пацвярджаюць высновы Карда і Кругера[16], а таксама шматлікіх эканамістаў, у тым ліку Джозефа Стыгліца і Пола Кругман[17][18].
Дэвід Кард таксама ўнёс свой уклад у даследаванні іміграцыі, адукацыі, прафесійнага навучання і няроўнасці. Большая частка прац Карда засяроджана на параўнанні паміж ЗША і Канадай у розных сітуацыях. Што тычыцца іміграцыі, даследаванне Карда паказала, што эканамічны ўплыў новых імігрантаў мінімальны. Кард правёў некалькі тэматычных даследаванняў па хуткай асіміляцыі груп імігрантаў, выявіўшы, што яны практычна не ўплываюць на заработную плату. Напрыклад, Кард вывучыў эканамічныя наступствы Марыэльскага сыхода і параўнаў эканамічныя эфекты ў Маямі з тымі ж у Атланце, Х’юстане, Лос-Анджэлесе і Тампе, якія прымаюць менш кубінскіх імігрантаў[11]. Кард выявіў, што, нягледзячы на рэзкае павелічэнне нізкакваліфікаванай працоўнай сілы ў Маямі на 7 %, заработная плата нізкакваліфікаваных рабочых істотна не пацярпела. Акрамя таго, ён выявіў, што агульны ўзровень беспрацоўя і заработная плата на рынку працы ў цэлым у Маямі не змяніліся з-за раптоўнага прытоку імігрантаў[11]. У інтэрв’ю The New York Times Кард сказаў: «Я, шчыра кажучы, думаю, што эканамічныя аргументы [супраць іміграцыі] — гэта другі парадак. Яны амаль неактуальныя»[11]. Аднак гэта не азначае, што Кард лічыць, што іміграцыя павінна павялічвацца, проста імігранты не ўяўляюць пагрозы для рынку працы[11].
Нягледзячы на тое, што Кард часам даследуе праблемы з моцным палітычным падтэкстам, ён публічна не займае пазіцыю па палітычных пытаннях і не робіць палітычных прапаноў. Тым не менш, яго працу рэгулярна цытуюць у падтрымку заканадаўства аб павелічэнні іміграцыі і мінімальнай заработнай платы[19][20].
Працаваў сведкам-экспертам Гарварда па справам прыёму ў Гарвард[21].
У 2021 годзе абраны членам Нацыянальнай акадэміі навук ЗША[22].