wd wp Пошук: ⬜

Дзмітрый Гаўрылавіч Булгакоўскі

Дзмітрый Гаўрылавіч Булгакоўскі (12 верасня 1843, Ялец, Арлоўская губерня — пасля 1918) — рускі празаік , гісторык і фалькларыст, праваслаўны святар. Жонка Д. Булгакоўскага, Вольга Васілеўна, была роднай сястрой беларускага святара, дырыжора і кампазітара Уладзіміра Тэраўскага [1].

Біяграфія

Нарадзіўся ў горадзе Ялец Арлоўскай губерні ў сям’і псаломшчыка мясцовай Прадцечанская царквы(руск.) бел., Гаўрыіла і Кацярыны Булгакоўскіх. Некаторы час навучаўся ў Арлоўскай духоўнай семінарыі(руск.) бел., але пасля смерці бацькі быў вымушаны кінуць вучобу[1]. Праз некаторы час быў запрошаны ў якасці настаўніка ў Мінскую губерню, адкуль праз год дзякуючы асабістай дапамозе архіепіскапа Міхаіла (Галубовіча) трапіў на вучобу ў Мінскую духоўную семінарыю, якую паспяхова скончыў у 1869 годзе[1].

Першым месцам служэння святара Дзімітрыя стала Успенская царква вёскі Морач Мазырскага павета, аднак менш чым праз год ён быў пераведзены ў Пінск, дзе служыў пры Феадораўскім саборы і адначасова працаваў выкладчыкам Пінскага духоўнага вучылішча [1].

15 лютага 1874 года айцец Дзімітрый быў пераведзены пробашчам у Купяціцкую царкву Пінскага павета. У гэты час ён ужо пачаў публікавацца ў перыядычных выданнях[1].

У канцы 1875 айцец Дзімітрый быў пераведзены другім святаром у Васкрасенскі сабор горада Барысава і прызначаны настаўнікам закону павятовага вучылішча. У верасні таго ж года айцец Дзімітрый перавёўся ў Літоўскую епархію, аднак неўзабаве вярнуўся на ранейшае месца ў Барысаўскі сабор. 3 жніўня 1876 года ён быў перамешчаны на месца настаўніка закону Свіслацкай настаўніцкай гімназіі ў Гродзенскую губерню[1].

Стаяў ля вытокаў народнага руху за цвярозасць у Гродзенскай губерні ў 1889—1914. Будучы святаром у Свіслачы, а затым у Ваўкавыску, ён адначасова выконваў абавязкі настаўніка закона, выкладчыка рускай і царкоўнаславянскай моў у Свіслацкай настаўніцкай семінарыі і ў Ваўкавыскім павятовым вучылішчы. Сур’ёзныя заняткі Булгакоўскага, зносіны з простым народам зрабілі яго імя папулярным на Гарадзеншчыне.

З 1898 года жыў у Пецярбургу як вольны святар. Тут актыўна ўключыўся ва ўсерасійскі рух за цвярозасць. Быў адным з арганізатараў «Санкт-Пецярбургскага папячыцельства аб народнай цвярозасці».

У 1900 на Парыжскай сусветнай выстаўцы яго ўзнагародзілі срэбным медалём за літаратурна-мастацкі альбом «Эхо. Пьянство и его последствия». Па праблеме алкагалізацыі ім было апублікавана некалькі кніг, у тым ліку «На помощь», «Вино на Руси», «Как я перестал пить», «Горькая правда о пьянстве», «Как отказаться от спиртных напитков» і іншыя.

Доўгі час выдаваў часопіс «Всероссийский вестник трезвости».

Па некаторых дадзеных у 1902 годзе склаў з сябе святы сан[1].

Лёс пасля 1918 года невядомы[1].

Галоўныя працы

«Пинчуки», этнографический сборник;
«Эхо. Пьянство и его последствия», иллюстрированный альбом;
«Близнецы» (роман, СПб., 1903);
«Из загробного мира. Явления умерших от глубокой древности до наших дней» (2 выд.);
«Нижегородские легенды» (2 выд., 1896);
«Как отстать от вина»? (выд. 7, СПб., 1903);
«Что такое пьянство и как избавиться от него» (выд. 6, СПб., 1901);
«Роль православного духовенства в борьбе с народным пьянством» (СПб., 1900).

Зноскі

1 2 3 4 5 6 7 8 Дмитрий Гаврилович Булгаковский Архівавана 9 мая 2013. (руск.)

Літаратура

Черепица, В. Н. Не потерять связующую нить : История Гродненщины ХIХ-ХХ столетий в событиях и лицах (исследования, документы, комментарии) Архівавана 11 студзеня 2012. / В. Н. Черепица. — Гродно : ГрГУ, 2003. — 420 c. (с. 190—191)
Черепица, В. Н. Дай нам руку в непогоду" : Деятели русской культуры ХIХ — начало ХХ веков на Гродненщине / В. Н. Черепица. — Гродно, ГрГУ, 1997. — С. 65—71.
«Гродзенскія губернскія ведамасці», 18 октября 1889 г. — С. 2—3.
Ільін, А. «Хрэн табе ў вочы!»: дык хто ж напісаў «Пінскую шляхту»? // Наша гісторыя, № 1, 2019. — С. 41—45. ISBN 2617—2305

Спасылкі

Дмитрий Гаврилович Булгаковский (руск.)