Гільдыі, цэхі — у перыяд ранняга сярэднявечча розныя аб’яднанні купцоў у краінах Еўропы для абароны інтарэсаў сваіх членаў. Купецкія гільдыі ствараліся, з мэтай абароны купцоў і тавараў у дарозе, узаемадапамогі, атрымання гандлёвых прывілеяў, замацавання манапольнага становішча на мясцовых рынках. На Беларусі так званыя купецкія сотні вядомы з XII ст. ў Полацку і Віцебску. У XVII—XVIII стст. купецкія арганізацыі ў рамесна-гандлёвых цэнтрах ВКЛ называліся брацтвамі. Адстойваючы інтарэсы купцоў на гандаль у гарадах мелі перавагі пры набыцці і продажы прывазных тавараў, права пасрэдніцтва ў гандлі іншаземных купцоў, рэгулявалі парадак куплі і продажу, адносіны паміж купцамі. Пасля далучэння Беларусі да Расійскай імперыі на яе пашырылася дзеянне рэгламенту Галоўнага магістрата, які абавязваў ствараць гільдыі ва ўсіх гарадах. Купцы павінны былі запісвацца ў гільдыі і купляць гандлёвае пасведчанне, права атрымання пасведчанняў дзейнічала да Кастрычніцкай рэвалюцыі.