Гэ́він Ду́глас (англ.: Gavin Douglas; каля 1474—1522) — адзін з найбуйнейшых шатландскіх паэтаў XVI стагоддзя.
Гэвін Дуглас паходзіў з адной з самых уплывовых і багатых сем’яў шатландскай арыстакратыі — ён бы трэцім сынам Арчыбальда «Адчайнага», 5-га графа Ангуса. У маладосці, атрымаўшы адукацыю ў Сент-Эндрускім, а затым Парыжскім універсітэтах, ён абраў духоўную кар’еру і ў 1503 г. стаў настаяцелем царквы Св. Жыля ў Эдынбургу. Пасля смерці караля Шатландыі Якава V у Флодэнскай бітве ў 1513 г. да ўлады ў краіне прыйшоў старэйшы брат Гэвіна Арчыбальд, 6-ы граф Ангус, які быў жанаты на каралеве Маргарыце Цюдар. З дапамогай графа Ангуса Гэвін у 1515 г. быў выбраны біскупам Данкелда.
Нягледзячы на паспяховую кар’еру паэзія Дугласа, як і працы яго старэйшага сучасніка Уільяма Данбара, мае на сабе адбітак індывідуалізму і суб’ектывізму. Яго алегарычная паэма «Палац гонару» (The Palice of Honour) узыходзіць да традыцый «Kingis Quair» Якава I, аднак наскрозь прасякнута гуманістычнымі ідэаламі Рэнесансу. Асаблівае багацце літаратурнай мовы Дугласа адзначаецца ў яго вобразах прыроды Шатландыі, лірызм і самадастатковасць якіх з’явіліся навацыяй у паэзіі.
Аднак самым знакамітым творам Гэвіна Дугласа з’яўляецца яго пераклад «Энеіды» Вергілія, які па праве лічацца адным з лепшых у сусветнай гісторыі. У шатландскім літаратуразнаўстве існаваў нават такі пункт гледжання, што пераклад Дугласа лепшы, чым арыгінал Вергілія. Мова перакладу — уласна шатландская, якая процістаіць як гэльскай, так і англійскай. Менавіта напачатку XVI стагоддзя ўласна шатландская мова перажывала свой росквіт: гэльская ўжо выйшла з ужывання, а да уніі з Англіяй было яшчэ далёка.
Папярэднік: Эндру Сцюарт |
Біскуп Данкелда 1415 – 1422 |
Пераемнік: Роберт Кокберн |