Вітольд Францавіч Ашмарын (Ахрамович) (1882, г. Санкт-Пецярбург — 2 сакавіка 1930, г. Масква) — савецкі літаратар, журналіст, кінематаграфіст, савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч[1].
Нарадзіўся ў Санкт-Пецярбургу, з палякаў, дваранскай каталіцкай сям’і. Па заканчэнні 6-й маскоўскай гімназіі ў 1901 годзе паступіў на гісторыка-філалагічны факультэт Маскоўскага ўніверсітэта, аднак у лютым 1902 за ўдзел у студэнцкай сходцы быў выключаны з універсітэта без права паступлення ў вышэйшыя навучальныя ўстановы (цікавасць да рознага роду «рухаў» выяўляў яшчэ ў гімназіі). Быў высланы ў Сібір[1], жыў у Ялагінску, затым у Верхнеўдзінску. У 1903 пераведзены ў Ніжні Ноўгарад пад нагляд паліцыі і пачаў працаваць у ніжагародскай арганізацыі эсэраў, ведучы рэвалюцыйную прапаганду ў працоўных гуртках Сормава. Член РСДРП з 1903. У 1905 аднавіўся ў Маскоўскім універсітэце: спачатку на юрыдычным, затым на гісторыка-філалагічным факультэце, але ў 1910 звольнены канчаткова, так вучобу і не скончыўшы.
Да 1917 займаўся газетнай, кнігавыдавецкай, тэатральнай, кінематаграфічнай і перакладніцкай дзейнасцю. Перакладаў раманы С. Пшыбышэўскага, у 1910 годзе быў сакратаром выдавецтва «Мусагет», як журналіст супрацоўнічаў у «Голасе Масквы», уваходзіў у гурток сімвалістаў («рытмічны гурток» Аляксандра Блока).
Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі захапляецца кіно — сумесна з рэжысёрам У. Гардзіным утварыў «групу левых» (вядомая «Кинопятёрка»). Працаваў у Саюзе кінаработнікаў, член калегіі Кінакамітэта. У 1918—1920 гадах — кансультант па кіно пазашкольнага аддзела Наркамасветы, член калегіі Усерасійскага фотакінааддзела, потым загадчык аддзеламі мастацтва, рабочага жыцця і партыйнай жыцця рэдакцыі «Известий ВЦИК», літаратурны супрацоўнік выдавецтва «Недра» сцэнарыст фільмаў «Скрадзенае юнацтва» (1917), «Азіадэ» (1918), «Дзевяноста шэсць» (1919).
З 1920 у БССР[1]. У 1920—1921 — член Прэзідыума і сакратар ЦВК Беларусі[1], член кантрольнай камісіі КП Беларусі, рэдактар партыйнага органа «Звязда»[1], член Калегіі ЧК Беларусі. У пачатку 1921 прызначаны адказным кіраўніком БелРОСТА. Арганізатар і першы кіраўнік Беларускага аддзялення Расійскага тэлеграфнага агенцтва, член калегіі Дзяржаўнага выдавецтва БССР (1921)[1]. З верасня 1921 года — член Сібірскага бюро ЦК РКП(б), рэдактар газеты «Советская Сібір». У 1922 — старшыня Камісіі дапамогі галадаючым пры ВЧК. З сакавіка 1922 года па люты 1924 — начальнік Інфармацыйнага аддзела Сакрэтна-аператыўнага кіравання ГПУ — АГПУ[1]. У красавіку 1924 адкамандзіраваны на працу ў ЦК РКП(б).
Пакутаваў наркатычнай залежнасцю (морфій), скончыў жыццё самагубствам — застрэліўся з імянной зброі на лаўцы Пятроўскага парку, любімага месца маскоўскіх сімвалістаў.