Вілямоўская мова (Wymysiöeryś) — заходнегерманская мова, які выкарыстоўваецца нямецкай этнаграфічнай групай ў Польшчы ў горадзе Вілямовіцы, на граніцы Сілезіі і Малой Польшчы. Лічыцца, што вілямоўская паходзіць ад сярэдненямецкая мова XII стагоддзі, з моцным уплывам ніжненямецкай, нідэрландскай, Фрызскай, польскай и старажытнаангельскай моваў. У цяперашні час мова знаходзіцца пад пагрозай знікнення. Вядома аб 70 носьбітах мовы, большасць з якіх ужо пажылыя людзі.
Першыя пасяленцы ў Вілямовіцах былі выхадцамі з Нідэрландаў, Германіі і Шотландыі, якія прыехалі ў Польшчу ў XIII стагоддзі. Жыхары Вілямовіц заўсёды падкрэслівалі сваё фламандскае паходжанне і адмаўлялі нямецкае. Да 1939 года вілямоўская мова выкарыстоўваўся ў Вілямовіцах паўсюдна. Пасля Другой сусветнай вайны мясцовыя камуністы забаранілі выкарыстання мовы[2][3]. У цяперашні час вілямоўская мова амаль цалкам выцесненая польскай мовай. Сёння толькі каля 70 чалавек, у асноўным старэйшае пакаленне, ведаюць гэтую мову і яна вымірае.
Вілямоўская мова была і паэтычнай мовай: у XIX стагоддзі на нём пісаў Фларыян Бесік.
Калыханка на вілямоўскай мове ў беларускім перакладзе:
Śłöf duy buwła fest! Skumma fremdy gest, Skumma muma ana fettyn, Z’ brennia nysła ana epułn, Śłöf duy Jasiu fest. Спі, мой хлопчык, моцна! Чужыя людзі прыходзяць, Цётачкі і дзядзечкі прыходзяць, Прыносяць арэхі і яблыкі, Спі, Ясю, моцна.
Тэкст малітвы «Ойча Наш»: