Васіль Дзмітрыевіч Ліцвінка (7 снежня 1941, Верхні Церабяжоў, Столінскі раён, БССР — 12 ліпеня 2007) — збіральнік і папулярызатар беларускага традыцыйнага фальклору, вучоны-фалькларыст, старшыня Саюзу фалькларыстаў Беларусі.
Нарадзіўся 7 снежня 1941 года ў вёсцы Верхні Церабяжоў на Століншчыне. Пасля заканчэння сярэдняй школы выкладаў беларускую мову, літаратуру і спевы ў сямігодцы вёскі Лука на Століншчыне (1958—1960). Служыў у ваенна-марскім флоце СССР (1961—1964).
Вучыўся на філалагічным факультэце Белдзяржуніверсітэту (1964—1970). Падчас вучобы ўзначальваў студэнцкі клуб, ладзіў канцэрты самадзейных калектываў універсітэту, гастролі вядомых вакальна-інструментальных ансамбляў ва ўніверсітэце.
У 1971 годзе стварыў на філфаку першую ва ўніверсітэце лінгафонную лабараторыю[1]. З верасня 1975 года перайшоў на выкладчыцкую работу на кафедру расійскай савецкай літаратуры філфаку, дзе выкладаў фальклор.
У 1981 годзе Васіль Ліцвінка разам з калегамі дамогся стварэння на філалагічным факультэце БДУ навукова-даследчай лабараторыі беларускага фальклору, якой кіраваў да выхаду на пэнсію ў 2005.
1987—2003 — аўтар і вядучы тэлепраграмы «Запрашаем на вячоркі». Уваходзіў у рэдакцыйны склад газеты «Балесы Полісся» (бел.: Галасы Палесся)[2].
Абіраўся старшынёй Беларускага саюза фалькларыстаў на першым і другім з’ездах у 1992 і 1995 гадах. Віцэ-старшыня Таварыства беларускай школы. Кандыдат філалагічных навук.
Пасля выхаду на пэнсію ў 2006 планаваў стварыць у родных мясцінах на Століншчыне фальклорна-этнаграфічны цэнтр заходнепалескай традыцыйнай культуры, аднак раптоўная смерць зашкодзіла здзяйсненню планаў.
Пахаваны на могілках у роднай вёсцы.
З 1964 года займаўся збіраннем, даследаваннем рэгіянальнай спецыфікі, выданнем і папулярызацыяй фальклору, абрадава-святочнай і этнічнай культуры беларускага народа. Пераважна на Палессі фалькларыстам Ліцвінкам зроблена каля 200 тысяч тэкставых і 50 тысяч аўдыёзапісаў фальклору і матэрыялаў традыцыйнай культуры.
Падчас яго 15-гадовага супрацоўніцтва з 1987 па 2003 гады з Беларускім тэлебачаннем у рамках праграмы «Запрашаем на вячоркі» зроблены 246 відэафільмаў абрадава-святочнай культуры, сярод якіх — усе важнейшыя самабытныя фальклорна-этнаграфічныя з’явы Беларусі, а найбольшую каштоўнасць маюць святы і абрады Чарнобыльскага рэгіёна, многія з якіх знішчаны ў выніку глабальнай катастрофы.
Васіль Ліцвінка — аўтар 20 кніг і зборнікаў фальклору, больш 380 навуковых, вучэбна-метадычных і навукова-папулярных друкаваных работ.
Пад яго кіраўніцтвам навукова-даследчай лабараторыяй беларускага фальклору паспяхова выкананыя навукова-даследчыя праекты «Фальклор Беларускага Палесся», «Рэгіянальная спецыфіка беларускага фальклору», «Інтэрпрэтацыя і выкарыстанне фальклору ў вучэбна-выхаваўчым працэсе ВНУ», «Фальклор запаведных і памежных з Расіяй, Украінай, Польшчай і Літвой рэгіёнаў».
У 1970-я Рыгор Шырма паскардзіўся Васілю Ліцвінку, з якім яго звязвалі сяброўскія адносіны, на недахоп часу для напісання мемуараў. Тады Ліцвінка пачаў запісваць гутаркі з маэстра на магнітафонную стужку. За некалькі гадоў назапасілася 20 кіламетраў аўдыёзапісаў. На жаль, многае з гэтых запісаў не захавалася[3]. Па выніках працы Васіль Ліцвінка падрыхтаваў зборнік артыкулаў Р. Р. Шырмы «Песня — душа народа» (1976; 2-е выд. 1993) з каментарамі, бібліяграфіяй, летапісам жыцця і творчай дзейнасці Шырмы, а ў 1984 абараніў у акадэмічным Інстытуце мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору імя Кандрата Крапівы кандыдацкую дысертацыю «Р. Р. Шырма — фалькларыст»[1]. Частка запісаў была апублікавана да 100-годдзя Рыгора Шырмы ў часопісе «Мастацтва» ў 1992 годзе.