У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Тарлоўскі.
Васіль Іванавіч Тарлоўскі (14.8. 1902 — 3.10. 1990) — камандзір стралковай роты 201-га гвардзейскага стралковага палка 67-й гвардзейскай стралковай дывізіі 23-га гвардзейскага стралковага корпуса 6-й гвардзейскай арміі 1-га Прыбалтыйскага фронту, гвардыі старшы лейтэнант. Герой Савецкага Саюза.
Нарадзіўся 14 жніўня 1902 года ў вёсцы Ачыжа цяпер Чэрвеньскага раёна Мінскай вобласці Беларусі ў сям’і селяніна. Беларус. Член ВКП(б)/КПСС з 1943 года. У 1940 годзе скончыў Мінскі педагагічны інстытут. Працаваў настаўнікам у вёсцы Горкі Чэрвеньскага раёна.
З пачаткам Вялікай Айчыннай вайны, у ліпені 1941 года, быў прызваны ў Чырвоную Армію. На фронце з студзеня 1942 года. Баявое хрышчэнне прыняў пад Харкавам.
Адступаў да Дона і далей — да Волгі. На рацэ Дон ноччу з аддзяленнем пераправіўся на пакінуты напярэдадні правы бераг. Байцы Тарлоўскага прынялі бой, стрымліваючы наступаючых гітлераўцаў. Ён асабіста расстраляў з кулямёта 17 гітлераўцаў. За гэтую справу ён атрымаў першую ўзнагароду — медаль «За баявыя заслугі». Летам 1943 года ваяваў на арлоўшчыне. На Белгародскай шашы адзін на адзін схапіўся з нямецкім танкам. Гранатай парваў гусеніцу, бутэлькай з гаручай сумессю запаліў сталёвую машыну.
У 1943 годзе стаў афіцэрам. Скончыў курсы намеснікаў камандзіраў рот па палітычнай частцы ў 65-й арміі, курсы ўдасканалення каманднага саставу 6-й гвардзейскай арміі.
Пад Вялікімі Лукамі, камандуючы ротай, старшы лейтэнант Тарлоўскі атрымаў загад адбіць ноччу добра ўмацаваную гмах: чатыры гарматы і некалькі кулямётных гнёздаў. ноччу байцы роты, старанна маскіруючыся, прама ў лоб падабраліся да траншэі і нечакана ўварваліся на варожыя пазіцыі. Задача была выканана. Потым былі баі за вызваленне роднай Беларусі.
Вызначыўся ў баях пры прарыве абароны праціўніка і фарсіраванні ракі Заходняя Дзвіна ў чэрвені 1944 года. Рота старшага лейтэнанта Тарлоўскага была галаўной у палку, які ішоў на галоўным кірунку прарыву. Першую лінію траншэй немцы здалі без супраціву. Рота, не затрымліваючыся, рванулася далей, але, прыжатая яго мінамётным агнём, залягла. З кулямётам у руках Тарлоўскі падняў салдат у атаку. Фарсіраваўшы водную перашкоду ў раёне вёскі Буй, рота асядлала шашу і адрэзала ворагу шлях адыходу.
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 22 ліпеня 1944 года за ўзорнае выкананне заданняў камандавання і праяўленыя мужнасць і гераізм у баях з нямецка-фашысцкімі захопнікамі гвардыі старэйшаму лейтэнанту Тарлоўскаму Васілю Іванавічу прысвоена званне Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка».
У 1944 годзе ў восеньскіх баях Тарлоўскі быў цяжка паранены. Да студзеня 1945 года лячыўся ў шпіталі ў горадзе Іванава, медкамісіяй быў прызнаны нягодным да страявой службы. На фронт больш не вярнуўся. Пасля вайны працягваў службу ў арміі да 1953 года. Звольнены ў запас у званні маёра з пасады старшага афіцэра 2 аддзялення Сталінскага райваенкамата горада Іванава.
Застаўся жыць у горадзе Іванава на радзіме жонкі. Бацькі Тарлоўскага загінулі ў гады акупацыі і вяртацца на радзіму было няма да каго. Некаторы час працаваў у Іванаўскім медыцынскім інстытуце, затым вярнуўся да сваёй грамадзянскай прафесіі — школьнага настаўніка. Да 1956 года працаваў выкладчыкам фізікі ў школе № 54. Памёр 3 кастрычніка 1990 года. Пахаваны на Багародскіх могілках у Іванава.
Узнагароджаны ордэнамі Леніна, Айчыннай вайны 1-й ступені, медалём «За баявыя заслугі», іншымі медалямі. У маі 2011 года ў горадзе Іванаве, на доме, дзе жыў Герой, устаноўлена мемарыяльная дошка.
Васіль Іванавіч Тарлоўскі на сайце «Героі краіны»
Тэмы гэтай старонкі (20):