Ван Цьен Зунг (в’етн.: Văn Tiến Dũng; 2 мая 1917 — 17 сакавіка 2002) — генерал В’етнамскай народнай арміі. Вядомы перш за ўсё планаваннем і паспяховым правядзеннем вясновага наступлення 1975 года, якое завяршыла В’етнамскую вайну.
Нарадзіўся ў сялянскай сям’і ў Ханоі. У 1936 годзе (па іншых дадзеных — у 1937-м уступіў у Камуністычную партыю Індакітая. Некаторы час правёў у французскай турме, адкуль уцёк у 1944 годзе. У канцы Індакітайскай вайны быў прызначаны на пасаду начальніка штаба В’етнамскай народнай арміі, знаходзіўся на гэтай пасадзе падчас бітвы пры Д’енб’енфу, а таксама падчас В’етнамскай вайны.
У 1972 годзе камандаваў Паўночным фронтам (Чы-Тх’ен-Хюэ) падчас аперацыі «Нгуен Хюэ» («Велікоднае наступленне»); менавіта яго фронту ўдалося дасягнуць найбуйнейшай перамогі паўночнав’етнамскіх войскаў у гэтай кампаніі, узяўшы сталіцу самай паўночнай правінцыі Паўднёвага В’етнама горад Куангчы і ўтрымліваючы яго на працягу чатырох з паловай месяцаў.
У 1974 годзе Ван Цьен Зунг змяніў Во Нгуен Зіяпа на пасадзе камандуючага паўночнав’етнамскай арміяй. Ён распрацаваў і паспяхова ўвасобіў у жыццё план Вясновага наступлення 1975 года, вынікам якога стала ўзяцце Сайгона і завяршэнне В’етнамскай вайны.
Пасля ўз’яднання В’етнама армія пад камандаваннем Ван Цьен Зунга праводзіла баявыя аперацыі ў адказ на памежныя правакацыі «чырвоных кхмераў», ўварванне ў Камбоджу і звяржэнне рэжым Пол Пота, а таксама адлюстроўвала кітайскае ўварванне 1979-га. У 1980—1987 гадах быў міністрам абароны. У гэты перыяд яго крытыкавалі за аўтарытарны стыль працы, хадзілі і чуткі аб сямейнай карупцыі[2].
Памёр ва ўзросце 84 гадоў у Цэнтральным вайсковым шпіталі ў Ханоі. У яго засталіся два сыны і тры дачкі. Ван Цьен Зунг з’яўляецца адным з самых вядомых паўночнав’етнамскіх палкаводцаў перыяду В’етнамскай вайны (магчыма, саступаючы толькі Зіяпу). Аўтар мемуараў «Вялікая перамога вясной 75-га» (1976).