Брыялогія ў Беларусі
Звесткі пра мохападобныя Беларусі з’явіліся ў канцы XVIII стагоддзя ў фларыстычных працах Ж. Э. Жылібера[1][2] і С. Б. Юндзіла[3], у XIX стагоддзі — у працах К. Філіповіча[d][4], Ф. Блоньскага(руск.) бел.[5][6].
У канцы XIX — пачатку XX стагоддзя вывучэнне відавога складу мохападобных пераважна Заходняй Беларусі і Палесся пачалі М. А. Алексенка, К. Шафнагель, Я. Сепесфальві, У. С. Дактуроўскі і інш. Больш шырока і мэтанакіравана брыяфлору ў 1920-я гады даследавалі Л. І. Савіч-Любіцкая(руск.) бел.[7] і інш., у 1930-я гады — С. М. Цюрэмнаў, А. П. Підоплічка, А. С. Лазарэнка(руск.) бел..
У пасляваенны перыяд працягвалася фларыстычнае даследаванне мохападобных (А. П. Підоплічка, А. С. Лазарэнка(руск.) бел.).
З 1960-х гадоў даследаванні па брыялогіі вядуць пераважна ў Інстытуце эксперыментальнай батанікі АН Беларусі.
Вывучаецца відавы склад і дынаміка флоры мохападобных, асаблівасці іх эколага-цэнатычнага размеркавання і геаграфічнага пашырэння. Упершыню распрацавана цэласная канцэптуальная мадэль паходжання і эвалюцыі мохападобных з часу ўзнікнення пачатковых археганіятаў (Г. Ф. Рыкоўскі). Створана брыятэка з 20 тысяч узораў мохападобных.
Звесткі брыялогіі выкарыстоўваюць пры вызначэнні лесамеліярацыйнага фонду, ступені парушэння біяцэнозаў, забруджвання навакольнага асяроддзя, пры выкананні мерапрыемстваў па аптымізацыі ландшафтаў, перспектыўныя пры стварэнні замкнёных сістэм жыццезабеспячэння.