Бецалель Наркіс (іўр.: בצלאל נרקיס; 1926—2008) — выбітны ізраільскі гісторык мастацтва. Ён быў удастоены Прэміі Ізраіля(руск.) бел. за заслугі ў галіне яўрэйскага мастацтва ў 1999 годзе[2].
Бецалель Наркіс нарадзіўся ў Іерусаліме. Ён быў сынам Мардэхая Бецалеля(ням.) бел., дырэктара Нацыянальнага музея «Бецалель»(іўрыт) бел. у Іерусаліме. Ён вучыўся ў Яўрэйскім універсітэце ў Іерусаліме[3].
Наркіс быў экспертам у галіне ілюмінаваных сярэднявечных лацінскіх і яўрэйскіх рукапісаў і ўзаемасувязі паміж хрысціянскім і яўрэйскім візуальным мастацтвам. Пасля распаду камунізму ў Еўропе ў 1989 годзе ён прыступіў да праекта дакументавання тамтэйшых сінагог[2].
Наркіс быў прафесарам гісторыі мастацтва Нікаля Ландау у Яўрэйскім універсітэце, дзе выкладаў з 1964 года. У 1979 годзе ён стварыў Цэнтр яўрэйскага мастацтва(англ.) бел. для дакументавання яўрэйскага мастацтва і архітэктуры, якія знаходзіцца пад пагрозай[4].
Наркіс быў запрошаным прафесарам Інстытута выяўленчых мастацтваў(англ.) бел. пры Нью-Ёркскім універсітэце, Браўнаўскага ўніверсітэта(руск.) бел. і Прынстанскага ўніверсітэта. У дадатак да выкладчыцкіх пасад ён быў мастацкім рэдактарам «Masada Press» (1963—1975) і «Encyclopaedia Judaica(англ.) бел.». Быў галоўным рэдактарам часопіса «Яўрэйскае мастацтва» ў 1974—1986 гадах[4].