Бекарэвіч (польск.: Bekarewicz) — прозвішча[1]. Паходжанне прозвішча Бекарэвіч паходзіць з Польшчы і суседніх з ёй краін (Беларусі і Украіны).
Гістарычна прозвішча ўтварылася ад мянушкі ці імя, дадзеных далёкаму продку дваранскага паходжання з Павіі (італ.: Beccaria). Таму што ёсць прэцэдэнты з’яўлення ў гісторыі Беларусі выхадцаў з Італіі, да прыкладу Караффа-Корбут. Некаторыя беларускія этнографы недакладна выводзяць гэта прозвішча ад традыцыяў гульні і фальклору, дзе дзеці «бекаюць як авечкі» (абгрунтаванне толькі «бек» без «ар», дзе «віч» гэта агульны канчатак). Вельмі вялікая частка носьбітаў прозвішча Бекарэвіч адносілася да польскай шляхты (беларускай шляхты).
Найбольш верагоднай версіяй з’яўляецца тое, што прозвішча Бекарэвіч сфармавана са старажытнага рускага «bkar’» (bekar′), што азначае «мера солі»[2] (слова «bekar′» ад старажытнарускага слова «pahir′», «pehar′» — так званыя фермеры, хто прыручае канёў, апрацоўвае зямлю. Прозвішча Бекарэвіч (руск.: Бекаревич) з’яўляецца малавядомаю на прасторы Расіі і краін блізкага замежжа: у Памятных кніжках губерняў Расійскай імперыі (па Беларускім губерням), у Алфавітных спісах адны і тыя ж асобы паказваліся як «Бекарео» ці «Бекарей» і пазней «Бекарэвіч» (дынаміка разбурэння Вялікага Княства Літоўскага і «разбор беларускай шляхты» да 1870 г.). Пазней прадстаўнікі гэтага прозвішча прызнаваліся ў расійскім дваранстве Беларускіх губерняў да 1917 г..
Вядомыя носьбіты: